bazı sevgiler gizlidir
ama saklanmak istemezler;
insanın içinden ince bir sızı gibi yürürler
sokağa çıksan yüzüne vurur,
eve dönsen göğsüne çöker
kimse fark etmez,
ama sen bilirsin
sen içindeki yangını tanırsın

kim seni benim gibi
ucunda ışık olmayan bir koridorda
gözlerini kırpmadan bekler?
kim suskunluğunu yüklenir de
hiç şikâyet etmeden taşır?
ben yüreğime kefilim,
ya sen?

senin adın içimde
uzun zamandır kapısı çalınmayan bir ev gibi
tozu kalkınca acısı da kalkıyor sandım
ama öyle olmuyormuş
bazı adlar, insanın içinden
yıllarca gitmiyor

ben seni,
kendime söyleyemediğim yanlarımla sevdim
hayatın bana bıraktığı boşluklara dokuna dokuna,
kırık yerlerimi saklamaya çalışmadan
hani derler ya:
“insan en çok çatlaktan sızar”
ben de oradan sızdım sana
fark etmedin

geceler uzun,
uzadıkça içimdeki hikâyeler suyun dibine çöker
seninle konuşamadığım her kelime
bir taş gibi büyüyor
dudaklarımda ağırlığı var
ama dışarıdan kimse duymuyor
çünkü bazı sözler
ancak içeride yankı bulur

bazen düşünüyorum:
bir insanı hiç görmeden
bu kadar nasıl sevebilir insan?
belki de sevgi, gövdenin değil
yaranın hafızasında oturur
ben senin yokluğuna alışırken
varlığını daha çok sevdim
bu ne tuhaf bir çelişki
kendi içimde dönüp duran bir sarkaç gibi
bir sana vuruyorum, bir boşluğa

yüreğimde sana ayrılan masa hâlâ duruyor
üzerinde bekleyen bir bardak su
söyleyemediğim bir cümle
ve kendime sakladığım bir pişmanlık
kimse ellemiyor orayı
çünkü kimse bilmiyor
o masanın bana senden kalan tek yer olduğunu

sen uzaklaştıkça
ben kendime yaklaştım
ama bu hiç kolay değildi
kendinle kalmak, bazen bir karanlığa
tek başına inmek gibidir
ben indim
dizlerim titredi
ama adını içimde taşımaktan vazgeçmedim

senin gelmediğin günlerde bile
adımlarını duyuyorum
benim hayalim mi?
belki
ama insan bazen hayale tutunarak
gerçeğin ağırlığını taşır

ben seni bekleyerek büyüdüm
büyürken incindim
incinirken sustum
susarken daha çok sevdim
bu kadar basit
bu kadar acı

sana bir şey söyleyeyim mi?
kendi kalbimde sana yer açarken
kendime yer kalmadı
ama bunu şikâyet diye anlatmıyorum
çünkü sen bil istiyorum:
sevmek bazen insanın kendini yok etmesi değildir,
yalnızca susmasıdır
ben sustum
sen hiç duymadın

ve şimdi,
buraya kadar geldik işte
hem içimin en karanlık yerinde
hem de en aydınlık yerinde duruyorsun
silinmiyorsun
silinemiyorsun

ben seni böyle severken
kendimden geçe geçe,
içimi yara yara,
hiçbir karşılık beklemeden…

ya sen?


Kadir TURGUT