2
Yorum
8
Beğeni
5,0
Puan
147
Okunma
Yolunu ayırmışsın ayrılıkla,
Vuslatta yoksun, vardım sanır gönül yanılır,
Her dua bir yankı olur duvarlarda,
Sesin dönmez, nefesin kalmaz…
Yani yoksun..!
Ve ben sensizliğin tam ortasında donup kalmışım.
Bir iz bırakmışsın yağmurlara,
Her damlada adın, her bulutta suskunluğun,
Kokun silinmez, rüzgâr bile taşır hâlâ,
Geceye düşer adın, yıldızlar bile utanır,
Yani yoksun..!
Ve ben gölgene sarılıp üşürüm.
Yollar tükenmez, sen tükenmişsin,
Her kavşakta adını arar ayak izim,
Bir umudun arkasında solan yürek bu,
Kırık bir aynada yüzün kalmış,
Yani yoksun..!
Ama yokluğun her yerde var gibi.
Sessizlikte yankın, nefesimde bir sızı,
Bir şarkı yarım kalmış dilimde,
Sözcükler bile seni anmadan susuyor,
Kalbim sensizliğe alışmaz,
Yani yoksun..!
Ve her “var” kelimesi sende bitiyor.
Zaman geçmiyor, anılar geçse de,
Bir gülün soluşu kadar kısa her gülüş,
Bir dua kadar uzun hasretin,
Ve ben hâlâ seni çağırıyorum sessizce,
Yani yoksun..!
Ama adın hâlâ içimde yankı, yara, nefes.
Belki bir gün dönersin rüzgârla,
Belki bir yıldız düşer adına,
Belki yoksun, ama yokluğun bile senden kalma,
Bir kalp sızısı gibi, ömür boyu taşıdığım,
Yani yoksun..!
Ama ben hep “varmışsın” der gibi seviyorum...
@NURAL BEKTAŞLI
5.0
100% (2)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz