bir kapı
bir ışık

suskun merhametin kıyısına varan
gölgelerin titrek omuzlarını
gece lambalarının yetim sıcaklığıyla örten bir kapı
belki de unuttuklarını geri çağırmak için
rüzgârın eşiğinden geçen
çocuk seslerini şefkatle dinleyen

tek bir kapı
tek bir ışık

kırık aynaların dökülen
sırlarından geliyorum ben
çatlak bir masanın üstüne kazınmış
tozlu bir hikâyenin içine gömülü harflerinden

bir zamanlar sesiniz vardı
artık bir fısıltı bile değilsiniz
gül ağaçlarından eksilen renkler gibi
soldu içimde anlamınız

eski fotoğrafların arkasında
silinmeyen bir isim
ve bir deftere
paslı zımbalarla tutturulmuş
çocukluk rüyalarının kıpırtısı

camdan bir kuştu masumiyet
vuruldu
adaletin demir terazisi paramparça
akşamın kızıl gövdesine iliştirdikleri bir mühürle
bağladılar gözlerimi
anladım ki
bütün doğurganlıklar
birer sus payıymış kadına

bir kapı
bir tek kapı
yeter artık bana

duaya ve yankıya ve unutuşa
açılan
artık biliyorum
bir fidan kadar ısrarlı olmalı insan
boydan boya dıyabilmeli bir bahçeyi
ve sık sık sormalı kendine
kimin gölgesinde büyüyor acı

kimsesizler ve küskünler ve suskunlar
kalkın ve yazın
bir kapının ışıklı tarihini
unutulanların soluğuyla..

hulyaperest

(üçkasım2025)