Derdinden bahsetmeye dahi mecal kalmadı,
Başta kulak olsa da kalpte kemal kalmadı.

Zakkumdan fayda görse, güle diken diyene,
“Söz” diye anlatacak başka maval kalmadı.

Gün ortasında sobe oynayan çocuklar ki,
Minareyi koymaya arar; çuval kalmadı.

Ter dökmeyen alnıyla bankalara koşan çok,
Sömürü masasında emek, kural kalmadı.

Teyzenin evinde üç yetim boğaz beklerken,
“Serbest piyasa” dendi; haram, helal kalmadı.

Camiden çocukları kovan habis çehreler,
Gökten bela çağırır; güzel ikbal kalmadı.

Mütekebbir başları eğikken gören mi var?
Yoksul giysileriyle sultan abdal kalmadı.

Kargaya bülbül dendi, soyunana sanatçı;
Yürekten yüreklere akan gazal kalmadı.

Kara çaldı tüm renkler siyaset kisvesiyle,
Kürsüde Allah için süren cidal kalmadı.

Ne arifler görünür, ne tarifte umut var;
Malumu anlatmaya bende misal kalmadı.

Mehmet DURAK, Diyarbakır