kaldırımlar yine ıslak
adımlarım yankılanıyor sanki
o geceden bir parça taşıyorum her seferinde

taşlar tanıyor beni artık
sanki suskunlukla konuşmayı öğrenmişler

bir zamanlar
seninle birlikte yürürdük bu yolları
şimdi bir tek rüzgarın sesi var sadece
ve ben,
artık kendime bile yabancıyım

duvarlardaki yazılar
yıpranmış ve eksik
harfler düşüyor birer birer
zamanın dişlerinden

insanlar gibi onlar da değişmiş
kaldırımlar bile vefasız şimdi

bir köşe başında duruyorum
bir sigara yakıyorum
ateşin titremesinde
senin adını buluyorum kısaca

gülümsemek geçiyor içimden
ama olmuyor
boğazımda bir şey
susmakla haykırmak arasında kalıyor

sonra gece büyüyor
birden adımlarım karışıyor gölgelere
ritmi bozuk bir şarkı gibi yürüyorum

duvarlara yazıyorum seni
belki bir gün okursun bir diye
belki rüzgar senide taşır buralara
ben yine de yazarım
belki birileri okur diye.
*
Mehmet Demir 311021