BİR KASVET İÇİNDEYİM

Derin bir kasvet içindeyim
Hüzünlerim yüklenmiş omuzlarıma
Yerle bir edilmişim
Ferini yitirmiş yıldızları
Karanlık gözlerimle izliyorum

Sırtüstü kalakalmışım
Olduğum yerde ben yokum sanki
Karanlığın derdi değil
Işığını yitirmiş yıldızlar
Gecelerin içinde karanlık
Bir şarkı söyler yalnızlıklara

Kasvetin derin kuyusunda
Körlüğün son aşamasında sular
Gökyüzüne bakar kuyuların ağzı
Kuyunun içinde aksini kaybetmiş ay

Hiç kimse yüzünü yıkamaz bugün
Yüreğimin içindeki bütün çığlıklar
Kasvet yorganını altına saklanır
Sırtımı dönerim gökyüzüne ağlarım
Yüzümün sürttüğü toprak kokusunda
Utanır solmş bütün çiçekler

Kasvetlerin gecelerine bir şamdan
Bir mum ya da yalamuk çırası istemiyorum
Ben karanlığı yakıyorum bütün lambalarda
Ne geceler bitiyor ne de karanlıklar
Sıkıntılarımın ortağı yok, sohbetler zirvede
Suskunluğun ortasında gevezelik ederler

Derin bulanık bir kasvet içindeyim
Beynimde bir dans figürü ağlar gözyaşımda anafor
Bana bakan gözlerin dalgasında bir girdap
Ağlamakla boşalmıyor sıkıştırılmış yürekler
Şimdi ölçülemeyen deprem şiddetinde
Kahkahalarla gülüyorum yıkılıyor kentler
Avuçlarının içini yalıyor bütün yoksullar
Dağılıyor korkudan karanlıklar içinde aydınlıklar

Ortasındayım çirkef bir hayatın
İnadına el ediyor bana karanlıklar
Derin uykularda cılız bir ışık aydınlıklar…

Şuayip ODABAŞI
21.6.24