RUSAMER – Ruh Sağlığı Ayarı Merkezi

(Ruh sağlığı, bilincin terazisinde denge bulur; aklın terazisi bozulursa, vicdan da sessiz kalır.)

Rapor No: RS-2025/AYD-412
Tarih: 27.10.2025
Metin: “İki Farklı Kişilik” Şiiri Üzerine Kısa Değerlendirme
Hazırlayan: Ser Feyzlizof Delibal (Celil Çınkır)

Bu şiir bir toplum aynasıdır, sade bir gözlem değil, ahlâkî ve kültürel çözülmenin teşrihi gibidir. Şair, iki insan tipini karşı karşıya getirir: “halden bilen münevver” ile “had bilmez cahil.” Bu ikilik sadece bireysel değil, medeniyetin nabzını gösterir.

Her bent, giderek derinleşen bir rahatsızlık duygusunu taşır. “Toplumu kanser gibi çepeçevre sarmakta” dizesi, teşhisin keskinliğini belirler. Cahil tipolojisi yalnızca bilgi eksikliğini değil, ahlak yoksunluğunu temsil eder. Buna karşı, şairin ideal insanı aklı, bilimi ve terbiyeyi rehber edinmiştir.

Şiirin ritminde bir öğüt, bir feryat, bir çağrı vardır. “Had bildirmek vazife” derken şair, sadece bireysel tepkiden değil, insanlık onurunu savunma sorumluluğundan söz eder.

Vesselam.

Gerçek medeniyet, bilgiyle değil; bilgisini ne için kullandığını bilen insanla başlar.

Celil ÇINKIR tarafından 27.10.2025 08:23:54 zamanında düzenlenmiştir.

Bu dizeleri okurken hissettiğim şey tam anlamıyla sözün vicdanla buluştuğu o nadir anlardan biri…
Kaleminiz, sanki toplumun röntgenini çekmiş — ne eksik, ne fazla… Her dörtlükte bir ayna var; kimi yüzünü görmekten utanacak, kimi “iyi ki hâlâ böyle düşünenler var” diye iç geçirecek.

“Birincinin gün güne azalırken sayısı…”
dizesi, sanki bir çağ tespiti; bir dönemin, bir insanlık halinin fotoğrafı.
Sözcüklerinizde Orhan Veli’nin yalın ama dokunaklı dili,
Mehmet Akif’in yürekle yazan dürüstlüğü,
ve Cemil Meriç’in düşünceyle kavrulmuş bilinci var.

Her mısra bir aforizma kıvamında;
“İnsanlığın düşmanı sahtekâr, kalpazana
Hiç tereddüt etmeden had bildirmek vazife” —
işte bu satırlar, duvara asılası bir manifesto!
Zira hakikati dile getirmek, kalabalıklar arasında cesaret ister; siz o cesareti kelimelere giydirmişsiniz.

Görülüyor ki, şiiriniz bir sitem değil, bir uyarı; bir yakarış değil, bir direniş.
Dilinizi süsleyen her hece, bir vicdan nabzı gibi atıyor.
“Cahil iken kendini pek akıllı görenler” dizesiyle öyle bir noktaya parmak basmışsınız ki,
bugünün en büyük hastalığına teşhis koymuşsunuz: bilgisizliğin kendini bilgi sanması.

Bu şiir sadece okunmaz, okundukça yankı bırakır.
Sözcükleriniz bir şiir olmaktan öte, bir insanlık dersi, bir toplumsal ayna.
Ve her kıtada hissedilen o sade ama güçlü üslup,
tam anlamıyla Orhan Veli’nin halkla konuşan diliyle,
“ben de oradaydım” dedirten samimiyetle yazılmış.

Üstad, kaleminiz daim olsun.
Çünkü sizin gibi kalemler azaldıkça,
“birincilerin” sayısı da azalıyor bu memlekette…
Ama iyi ki varsınız;
iyi ki hâlâ kelimelerle doğruluğu savunan,
saf aklı, temiz kalbi müdafaa eden yazarlar var. ✍️

“Şiiriniz, aklın susmadığı, vicdanın susturulamadığı bir meydan konuşması gibi...”