Ey sevgili, seni yaşamakla yanmayı bir tuttum

Dün gece yine sokaklarda seni aradım,
Taşlar sustu, rüzgâr sustu, ben sustum da
Yalnızca kalbimin kuytusunda bir dua inledi;
"Ey adı anıldıkça içimi yakan sevgili, neredesin?"

Bir çeşmenin başında durdum,
Sular aktı, gözlerim gibi berrak ve yorgun.
Her damlası bir söz, her sesi bir hatıra gibiydi;
Dedim ki: "Ey su, sen de mi ondan haber taşırsın bana?"
Sustu su, ama gölgesinde onun sureti belirdi,
Ve ben bir kez daha çözüldüm avuçlarımda
Senin yokluğuna benzer bir sessizliğe…

Ey sevgili,
Biliyor musun, ölüyorum sana,
Ama ölmek kolay,
Seni yaşamak zor,
Ben seni yaşamak için yaşıyorum…

Bir sokaktan geçtim
Karanlık, ıslak, sessiz bir sokak.
Bir fener yandı başımın üzerinde,
Işığı senin gözlerin gibi titrek,
Sıcak ve kırılgan...
Bir çocuk geçti, elinde bir güvercin,
Dedim ki: "Tut sıkı, düşürme,
Benim de kalbim öyle,
Bir anlık dalgınlıkta uçar gider adınla."

Ey sevgili,
Sen ki gecelerimin imlası,
Ben cümlelerimi senin suskunluğunla noktaladım;
Bir şiiri bitirir gibi değil,
Bir ömrü yarıda bırakır gibi…

Bir cam kenarında oturuyorum şimdi,
Şehrin üstünden bir sabah geçiyor
Pembe, solgun, biraz sen gibi…
Kuşlar, penceremin dilinde tesbih çekiyor;
Adını anıyor gibiler,
Ben bile bile duymuyorum,
Çünkü her duyuş bir yara açıyor içimde.

Ey sevgili,
Beni neden susturuyorsun kalbimin tam ortasında?
Ben ki dilimle değil, gözlerimle konuştum sana;
Her bakışımda bir yakarış,
Her sitemimde bir dua gizliydi.

Bir çınar ağacının altına oturdum dün,
Gökyüzü, senin saçlarının rengi gibiydi,
Biraz gece, biraz hüzün, biraz teslimiyet...
Dallarına kuşlar kondu,
Her biri bir hatıramı taşıyor gibiydi,
"Unut" dedim, "unutmak kolay mı?"
Kendi sesimden ürktüm sonra,
Zira senin adını anmadan
Cümle kurmak da günah gibiydi bana…

Ey sevgili,
Yolların dili olsa seni anlatır mıydı bana?
Ya da rüzgar, bir kere olsun,
Senin kokunu getirir miydi bu şehre?
Ben, her adımda seni yeniden bulur gibi,
Her köşede kaybeder gibi oldum…

Karanlığa sığmayan bir sevda bu,
Ne yazıya sığar ne zamana;
Bir gönül var ortada
Kırık, titrek, ama hâlâ seninle dolu.
Ve ben,
Sana değil de sensizliğe yenilen biri gibi,
Her nefeste biraz daha eksiliyorum.

Ölüyorum sevgili...
Ama ölmek kolay.
Ben seni yaşamak için yaşıyorum,
Ve bu yaşamak, ölümden daha çetin…

Ey sevgili,
Ne olur, bir kere dön yüzünü,
Bir kere bak şu perişan halime
Bilsen,
Senin bir tebessümünle dirilecek kadar
Küçük ama inatla yaşayan bir kalbim var.