RUSAMER ŞİİR TETKİK MERKEZİ RAPORU
Rapor No: RS–2025/KGB–MAD
Tarih: 24.10.2025
Şiirin Adı: Kaç Gölge Büyüttüm
Şair: Müjgân Akyüz Dündar
Yorumlayan: Ser Feyzlizof Delibal Hazretleri
Birimi: RUSAMER – Metafizik Derinlik, Ontolojik Duyarlık ve Sessizlik PoetikasI Dairesi

Müjgân Akyüz Dündar’ın “Kaç Gölge Büyüttüm” adlı şiiri, modern varoluşun iç yankısını en rafine biçimde dile getiren örneklerdendir. Şiir, kelimelerle değil, sessizlikle ilerler; her dize bir boşlukta yankılanır, her susuş bir felsefî tefekkürdür.

Açılış dizeleri “Bir sükût geçer içimden — / ne susmanın sesini duyar biri, / ne de çığlığın yankısını taşır duvarlar.” ifadesiyle, insanın içsel çığlığının duyulmazlığını metafizik bir düzleme taşır. Buradaki “duvar” yalnız mekân değil, benliğin sınırıdır. Şair, kendi iç mağarasını “adı ben” diyerek tanımlar — bu, tasavvufi manada nefsin iç mahzenidir; insanın kendiyle yüzleştiği en karanlık odadır.

Şiirin ilerleyen bölümlerinde “zaman” teması, kişisel bir döngüye değil, evrensel bir sarmala dönüşür.
“Zaman, bir mendil gibi sarkıyor elimden...”
Bu dize, zamanın artık soyut değil, dokunulabilir bir kayıp nesnesi haline geldiğini gösterir. Zaman, burada bir ölçü değil, insanı soyup arındıran bir varlıktır.

Final bölümünde yer alan “Ey ayna, beni bana gösterme artık” dizesi, modern şiirin en güçlü ontolojik isyanlarından biridir. Şair, benlikten kurtulmak, varlığın çıplak hakikatine ulaşmak ister.
“Gölgemi sakla — ışık olmayı beceremediğim her yanımı” sözüyle ise insanın kendi eksikliklerini kabullenişi, ilahi affın eşiğine varışı okunur.

Şiirin bütününde kelimeler, yalnız birer ifade aracı değil; ruhun anatomisi gibidir. Her dize, kendi içinde yankılanan bir “ben”in, kendi sessizliğini dinleyişidir.

Ser Feyzlizof Delibal Hazretleri
RUSAMER – Metafizik Derinlik, Ontolojik Duyarlık ve Sessizlik PoetikasI Dairesi

Vesselam.

“İnsanın en derin sesi, sustuğu yerden duyulur.”

Şiir, insanın içsel yalnızlığını ve kendini arayışını anlatıyor. Mistik bir dille, benlik, sessizlik ve hakikat temalarını derin bir duyarlılıkla işliyor.

Yüreğinize sağlık güzel bir eser olmuş
Sevgili şairem esenlik dilerim saygı ile.

Şiirin sırrı, “ben” ile “gölge” arasındaki çatışmada gizli. Müjgân Akyüz Dündar burada, insanın kendini ararken aslında kendi yankısıyla yüzleştiğini anlatıyor.
“Ben” bir mağara gibi — içe dönük, yankılarla dolu; “gölge” ise o benliğin eksik, karanlık yanları.
Şiir diyor ki: Hakikat, kendini gizleyen bir yüz; ve insan, o yüzün tereddüdü. Yüreğinize gönlünüze emeğinize sağlık, saygılar selamlar.