Ne Affettim Ne Unuttum
Biraz kırıldım,
Ama öyle sıradan bir kırılma değil bu.
Paramparça oldum ben,
Toplayacak bir parçam bile kalmadı.

Uykusuz gecelerin,
Sessiz ağlamaların hesabını kim verecek?
Gözlerim karardı bazen,
Yine de susmayı seçtim,
Belki susarsam geçer sandım…
Geçmedi.

Affetmek huzur verirmiş diyorlar,
Yalan.
Beni bu hale getirenleri affetmek,
Kendimi yok saymak olurdu.
Ben unutmuyorum.
Ben affetmiyorum.

Masumiyetimi çaldılar,
İnancımı, umudumu da…
Bir kalbi kırdılar, sonra sanki hiçbir şey olmamış gibi
Gülüp geçtiler.
Ama kaderin terazisi var,
Ben sabırla o günü bekliyorum.

Kim haksızlık ettiyse,
Kim bilerek can yaktıysa,
Bir gün kendi karanlığında boğulacak.
Benim gözyaşım,
Onların sessiz gecelerinde yankılanacak.

Ve o gün geldiğinde…
Beni değil, kendilerini affetmeyecekler.

Zaman geçti…
Ama içimdeki acı, hâlâ ilk günkü gibi taze.
Bazen bir şarkıda,
Bazen bir sessizlikte yakalıyor beni.

Kırıldım evet,
Ama yıkılmadım.
Her darbede biraz daha öğrendim
Kimin dost, kimin yüzü maske…

Artık kimseye inanmam kolay değil.
Bir tebessüm bile sorguya düşer içimde.
Çünkü ben güvendiğim ellerde
En derin yarayı aldım.

Affetmek?
Affetmek yok bende artık.
Beni yakanı,
Kendimle yakmam içim elvermez.
Ama susup unuturum sananlar yanılır,
Ben unutmam.

Bir gün gelir,
Kader aynı masayı onlara da kurar.
Aynı acı, aynı yalnızlık,
Bir tokat gibi iner yüzlerine.

İşte o gün,
Benim gözyaşlarımın hesabı sorulur sessizce.
Ne öfke kalır, ne pişmanlık…
Sadece adaletin soğuk nefesi dokunur yüzlerine.

Ve ben…
O gün hiçbir şey demem.
Sadece içimden fısıldarım:
“Gördün mü? Ben affetmedim,
Ama kader affetmedi zaten.”

Şimdi durgunum…
Ne ağlıyorum, ne de gülüyorum.
Bir yanım hâlâ o gecelerde,
Bir yanım çoktan kabullenmiş her şeyi.

Kalbimde izleri var her yaşattıklarının,
Ama artık acıtmıyor eskisi kadar.
Belki alıştım,
Belki de içim buz tuttu, kim bilir.

Bir zamanlar dua ederken
Adlarını anardım…
Şimdi sadece susuyorum,
Çünkü sessizlik bile bazen beddua gibi ağır.

Artık dönsün dünya,
Kim neyi hak ettiyse onu yaşasın.
Ben payıma düşen acıyı yaşadım,
Sıra onlarda.

Ne affettim, ne unuttum.
Ama bir gün…
Bir gün o kalplerine dokunacak aynı sızı,
Aynı ağırlıkla.
Ve o an anlayacaklar:
Bazı sessizlikler, intikamdan bile güçlüdür.