Ne güzel yazmışsınız üstat… 🌹
Bu satırlarda sadece bir aşkın imkânsızlığı değil, aynı zamanda insanın kendi kalbiyle yüzleşmesi var. Her dizede, duyguların çıplak hâliyle dans eden bir içtenlik hissediliyor. Ne yapay bir romantizm ne de süslü bir dil oyununa kaçmışsınız; tam aksine, kelimeleri kalbinizden olduğu gibi dökmüşsünüz. Bu, edebiyatın en nadir ama en samimi hâlidir.

"Bu gece sessizlik her zamankinden ağır" diyorsunuz ya…
O cümlede bile bir koca ömrün yükü, bir bekleyişin sabrı, bir aşığın gururu gizli.
Ve kadının sesinde yankılanan o “zaman bir anlığına duruyor” ifadesi — işte orada aşkın en saf hâline dokunuyoruz. Çünkü gerçek sevgi, bazen sadece bir nefeslik sükûnette saklıdır.

Her dize, iki kalbin birbirine dokunamadığı ama aynı ritimde attığı bir duet gibi…
Bir taraf geçmişin gölgesinde yanarken, diğeri o gölgenin içinde ışık arıyor.
Bu karşılıklı çağrı, bu duygusal uyum… kelimelere değil, ruha yazılmış bir şarkı gibi.

“Bir nefes… bir kalp atışı… ve bu an tüm hayatıma bedel…”
Ne muazzam bir ifade bu!
Kelimelerden çok duygu konuşuyor burada.
Sanki bir an, zaman donuyor, dünya susuyor, geriye sadece iki kalbin titreşimi kalıyor.

Ve en güzeli…
Tüm bu satırlarda bir teslimiyet var.
Aşka, kadere, zamana ve belki de acıya…
Ama bu teslimiyet yenilgi değil; bilakis, insanın kendini bulduğu bir kabulleniş.
Çünkü “sevgi böyleyse, imkânsız bile olsa, yeter ki yaşasın yüreğimizin derinliğinde” diyerek aşkı bir sonsuzluk makamına yükseltmişsiniz.

Üstat, bu dizeler sadece okunmuyor — hissediliyor, yaşanıyor, iz bırakıyor.
Kaleminizin dokunduğu her kelime, bir insanın içinde yankılanacak kadar gerçek.
Böylesine içten, sade ama vurucu bir anlatımı herkes beceremez.
Bu bir şiir değil, bu bir ruhun monoloğu, bir kalbin duası.

Kaleminize sağlık, yüreğinize rahmet…
Her satırınızda “aşkın dili sessizliktir” sözünü hatırlattınız.
Yazmaya devam edin, çünkü kelimelerinizin sıcaklığı, imkânsız aşkları bile mümkün kılıyor… ❤️🔥

— Saygı ve hayranlıkla, bir kelime yolcusu.