Bana
Nerdesin diye Soruyorlar.
Yüreğimin Kıyısının sahillerinde otuyorum.

Hiç Kimsesizim. ,
Ufku izliyorum...
Sonra Gökyüzüne bakıyorum.

Gece Ay aydın
Ruhum Sana damla damla akıyor...
Gözüm bir yıldıza takılıyor.
En Parlağına , En Işıklı olanına

Zifiri Karanlığımda ,
Sonsuzluğun Sahibini düşünüyorum...
Dalıp kalıyorum öylece.
Onu İzliyorum bir Kekik kokusunda

Aklımda bir yerlerde bir Şarkı çalıyor..
Kare Kare, Gözlerimde bir Sahne...
Anıların geçişini izliyorum
Sonra mı ?.
Herşey Susuyor..

Kalbimin tam ortasında endişeli bir sancı..
Alışamam ölürüm dedığım Herşeye..
birer, birer, alışıyorum en başta Yokluğuna...

Artık Dünlerimde değilim.
Cümlelerim Eksik değil..
Kalbimin endişeli ağrıları da geçiyor..
Bir Menekşe Özleminde ,
Uçsuz Bucaksız Hayallerimde
Ben yine sonsuzluğun sahibini düşünüyorm

Kızgınım...
Bizi yan yana yazmayan şu Kadere
Asla Karşılaştırmayan Şu Tesadüflere,
Birlikte uyanmamıza
İzin vermeyen günlere…

İçimde Kanayan bir Yara olarak,
kalmana sebep olan Herşeye
Kırgınım işte...

Varsın eller ,
Gönül yarasıdır, Kapanır sansın.
Adını koyamıyorum..

Alışkanlık mısın, yaşama sebebim mi?
Bilmiyorum