söğüt ağacı-istanbul-yalnızlık
şâyân-ı hayrettir
kaybolsam şu sokağın hayatından erisem asfaltında kim fark eder serçeyi bile sıtma tutar düşse kalbime peşimi bırakmaz kasırgalar mizan burcuna girdi güneşim soğuklar başladı İstanbul ey horoz şekeri /pamuk helva kokan çocukluğumun şahidi beşinci iklimde miyim ne bıktım sert sözlü / soğuk yüzlü yalnızlıktan değirmi sakallarım gibi karşımda sallanıp durma sen de kızıl söğüt ağacı sen susma bari ne kadar ıssızsın dünya içim nasıl da benziyorsun istanbula gönül gençyılmaz istanbul |
hepsini okumaya çalışıyoum şiirlerini
birşey farkettim
çok iyisin
sevgimle