Evvel zaman içinde, göklerin maviliği insanın içini serinletirken, darağaçları gölgesinde umut devrilmiş. Şair çıkmış demiş ki: “Bir çığlık kaldı darağacının gölgesinde.” Yahu kardeşim, darağacı dediğin şey, sadece boyna ip geçirilen tahtadan ibaret değildir; bazen suskunluktur, bazen korkudur, bazen de milletin içine çöken ağırlıktır.

Ama bak hele şu marifete: Şair, o iplerden şiir filizlendirmiş. Hani biz halk arasında “kuru tahtadan keman sesi çıkmaz” deriz ya, işte burada çıkmış! Tahta sehpanın üstünde sallanan bedenlerden, mısralar doğmuş. Bu da bize gösterir ki, zulmün her ipi bir gün özgürlüğün saz teline dönüşür.

Hele şu söz yok mu: “Biz sustuk, sustuğumuz kadar suçlandık.” Aman yarabbi! Sözden büyük silah var mı? Biz sustukça, zalim konuştu. Biz korktukça, darağacına yenileri dizildi. Lakin şair parmağını sallıyor, diyor ki: “Susmayın bre gafiller, kelimeyi elinize alın, yoksa ipi boynunuza takarlar!”

Ve finaldeki incelik… “Bir gün, darağacında sallanan her beden, bir gökyüzü olacak, ve o gökyüzü mavi kalacak sonsuza dek.” Bu, sadece şiir değil; bu milletin çocuklarına yazılmış bir vasiyet. Şairin diliyle, darağaçlarının gölgesi bile mavinin nuruna yeniliyor. Çünkü mavi, hem özgürlüğün rengi, hem de çocuk gözlerinin saflığıdır.

Velhasıl-ı kelam, şair darağaçlarını ipten kurtarıp gökyüzüne asmış. Bizim işimiz de, bu kelimelerden ibret alıp, bir daha susmamaktır. Zira Kalburabastî Efendi der ki:
“Şiir mısraya, gökyüzü maviliğe nasıl muhtaçsa, millet de özgürlüğe öyle muhtaçtır.”

Vesselam

Ser Feyzlizof Delibal Hazretleri namı diğer Celil ÇINKIR

____maviyi de severim
şiiride ,
hatta bazen griyi,de
ama en çok seni severim..!!
Tebrikler hocam

Çok güzel bir şiir.Duygusu yoğun, sade ve etkili.Tebrik ederim :)