Bir rüzgâr gibi geçtin ömrümün içinden,
Ne vakit vardın, ne vakit gittin bilmem.
Takvimler sustu, saatler durdu,
Zaman seni yazmadı, ama kalbim ezberledi.

Bir gülüş bıraktın yüzyılların ötesine,
Bir kelimeyle sildin bin hüzün sesini.
Zaman unuttu seni, ben unutamadım,
Her nefesimde yankılanır isminin izi.

Yıllar geçti, mevsimler döndü,
Kuşlar geldi, yapraklar gitti.
Ama senin kokun kaldı rüzgârda,
Bir hatıra gibi, eksilmeden, eskimeden.

Gece çökerken bir yıldız düşer,
Ben hâlâ o ışığı sende ararım.
Belki sen çoktan bir başka göğü seyredersin,
Ama ben hâlâ senin gölgeni taşırım.

Unutulmak mı, zamandan düşmek mi zor,
Yoksa senin gidişine susmak mı?
Her sabah yeni bir zaman başlıyor,
Ama hiçbiri sensiz sabah olmuyor.

Bir harf kaldı senden bana yadigâr,
O harfle başlar her duam, her gece.
Kelimeler büyür dudaklarımda,
Ama hiçbir cümle seni tam anlatamaz.

Bir ırmak gibi geçtin yüreğimden,
Geriye tortu değil, deniz bıraktın.
Şimdi her dalgada senin sesin var,
Her köpükte bir anın saklı.

Belki bir gün zaman da yorulur,
Küllerinden doğar yeniden anılar.
Ama o vakit bile, emin ol sevgilim,
Ben seni unutmam, zaman bile unutsa.

Kelimeler yaşlanır, sesler susar,
Ama senin adın eskimez içimde.
Bir çocuk gibi inanırım hâlâ,
Aşkın zamanı aşan mucizesine.

Bir duvar yazısı gibi kalbime kazındın,
Silinmez, yıpranmaz, yağmurla bile.
Belki dünya döner, ben göçerim,
Ama sen hep aynı yerdesin bende.

Bir dua gibi geçer adın dilimden,
Bir yıldız gibi kayar karanlıkta.
Zamanın unuttuğu aşk diyorlar bize,
Ama ben seni her çağda yeniden seviyorum.

Ve bir gün, sessiz bir akşamüstü,
Zaman bitse bile, aşk kalır.
Çünkü bazı sevdalar,
Zamanı değil, zamanı aşanı yazdırır.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(5 Ekim 2025)