Bazı yaralar kapanmaz, sadece sessizce hatırlanır

Zaman akıp gidiyor, günler birbirine karışıyor, insanlar değişiyor
Ama bazı anılar, kalbin tam ortasında kazılı kalıyor.
Bir bakış, bir gülüş, bir suskunluk…
Hepsi içimizde sessiz bir yangın gibi yanmaya devam ediyor

Unutmak isteriz, unuttuk sanırız.
Ama bir koku, bir şarkı, bir yol köşesi
Birden bütün yaraları yeniden açar
Çünkü hatırlamak, sadece bir anı değil, içimizde yeniden kanayan bir yara demektir.

En acısı da şudur
Ne tamamen unutabiliyoruz, ne de hatırlamaktan kaçabiliyoruz.

Unutmak ihanet gibi gelir, hatırlamaksa işkence
Kalbimiz, iki uçurum arasında asılı kalır.

Belki de insanın en büyük savaşı budur
Geçmişle barışmadan, geleceğe yürüyememek.
Her yeni adımın altında, eski bir iz gizlidir

Ve biz biliriz ki
Hatırlamak da bir yara, unutmamak da.

İsmail Gökkuş