gözlerimde biriken her damlalarda
sizin yokluğunuzdan arda kalan acının sızısıdır
gece iner, odalar susar
içimde hala sizin sesiniz dolaşır

annem…
bir dua gibi yükselir adın dudaklarımdan
beni büyüten, bana sabrı öğreten sen
yokluğunda çocuk kalmış bir yanım var,
hiç büyümez, hiç dinmez

babam…
bir dağ gibi durursun hala içimde
kökleri toprağa, dalları göğe uzanan
ama beden gitti çoktan
rüzgarlarda savrulan yaprak misali ben
elveda diyemedim

şimdi yollar ıssız,
ışıklarda erken sönüyor
beklemekse beyhude bir alışkanlık
ne dönecek olan var
ne de bekleyenin gücü kalıyor

geceler, alıştım sanırsın
ama alışamadım
her yıldız kayarken içimde bir boşluk daha büyüyor
her sabah doğarken gün,
benim için biraz daha kararıyor

ah be annem, ah be babam…
siz gidince anladım,
evlat büyüse de yetim kalabiliyor
ve en karanlık yol,
ışığını kaybetmiş yol oluyor

benim günlerim sorarsanız
aydın değil…
karmaşık, dar, suskun
ve belki de hep yarım kalmış

anladım ki ,gün aymaz artık,
gün aymaz.
*
Mehmet Demir
21921