Kaldırım taşlarının nabzını tutar gece,
Boğaz, usul usul anlatır kayıp efsaneleri.
Kör bir martı düşürür kanadını kulelere,
Üsküdar rüzgârında savrulur eski bir türkü.

Bir kule bekler; yarım kalan mektupların gözcüsü,
Fırtınalı bir vapur sesi, yaralı bir kalbi taşır.
Gözyaşı, körfezin suyuna karışır sessizce,
Ve bir çocuk taşlara hayaller çizer.

Gizli avluların gölgeleri, yorgun bir tarih fısıldar,
Rüzgâr yitik aşklara ilahi okur.
Kapalı çarşının altın tozunda yankılanır
Bir sevdanın ağır ayak sesleri.

Ey şehir, sende büyür isyan da umut da
Bir balıkçı küfründe, bir minarenin duasında.
Rüzgâr, dağlarını ufkuna çizer usulca,
Ve geceyi öpen bir dize dökülür yokuşlarına.

Bir kadın çiçek pazarında gül alır suskunluğa,
Bir adam kayıp sevdanın gölgesini arar.
Ve şehir, her ikisini de sarmalar sabırla;
Çünkü her aşk, bu kıyılarda yeniden başlar.

Gecenin koynunda saklanır umut kırıntıları,
Bir pencere ışığında çoğalır yarın.
Kimse bu şehri son kez sevmez,
Çünkü her sevda burada yeniden doğar.

Adem Önal..