Gözlerime Düşen Bitişler

Ben artık biliyorum;
bazı bitişler,
en çok insanın kendi gözlerine düşer.

Çünkü dil sustuğunda,
sözler kabuğuna çekildiğinde,
kalbin yankısı çarpar
duvarlara,
ve sessizlik,
bütün gürültülerin efendisi olur.

Bir ömürdür içimdeki sızı,
gözlerime her baktığımda,
kaybolmuş bir çocuk bulurum orada;
eli boş,
umudu yarım,
bir sokak lambasının altında
bekleyen gölge gibi.

Biliyorum,
hiçbir şarkı yarım kalmaz aslında;
yalnızca biz,
söyleyecek nefes bulamayız.
Hiçbir masal bitmez aslında;
yalnızca biz,
yırtılan sayfada kalırız.
Ve hiçbir ayrılık tamamlanmaz;
çünkü insanın kalbi,
her zaman biraz eksik,
her zaman biraz kırık kalır.

Ben kendime geç kalışımda gördüm seni.
Görmek istemediğim,
ama içimde taş gibi büyüyen o hakikati
gözlerime düşerken yakaladım.
Artık hiçbir şeyin masum kalmadığı,
hiçbir gülüşün gerçek olmadığı,
hiçbir bakışın teselli getirmediği anı,
işte orada tanıdım.

İçimde kaç mevsim sustu,
kaç bahar açmadan gömüldü,
kaç yaz, güneşsiz geçti…
Ve her kış,
bana aynı adı fısıldadı.
Bir isimdi bu,
bir yara gibi kanayan,
bir dua gibi susan,
bir mezar taşı gibi dikilen kalbime.

Ben bu ayrılıkta büyüdüm.
Ben bu suskunlukta öldüm.
Ben bu kabullenişte yeniden doğdum.

Artık anlıyorum,
insan en çok kendi elleriyle kazdığı mezara
gömülüyor.
Ve o mezar,
bir insanın göğsünde açılıyorsa
dünyanın bütün toprağı bile
o boşluğu dolduramıyor.

Yıllar geçti,
ama hiçbir yıl,
içimdeki eksik günü telafi etmedi.
Saatler geçti,
ama hiçbir saat,
sana susmuş bir dakikanın ağırlığını
hafifletmedi.
Ben bütün ömrümü,
bir tek vedanın etrafında
mahkûm ettim.

Şimdi anlıyorum,
bir insanı kaybetmek,
yalnızca onu değil,
kendini de kaybetmektir.
Ve kendini kaybeden,
hiçbir zaman
tamamlanmaz.

Yalnızlık;
bazen bir odanın duvarına düşen gölge,
bazen aynadaki suskun yüz,
bazen de kalbin içinde hiç sönmeyen
bir yangındır.
Ve o yangın,
yıllar geçtikçe küle dönmez;
aksine,
her nefeste yeniden alev alır.

Ben gözlerime düşen bitişlerle yaşıyorum.
Her sabah biraz daha eksik,
her gece biraz daha sessiz.
Her dua biraz daha yarım,
her cümle biraz daha suskun.
Bir gün gelecek,
gözlerim tamamen kapanacak.
İşte o zaman,
hiçbir bitiş kalmayacak içimde.
Çünkü asıl bitiş,
insanın kendi bakışında tamamlanır.

Ve ben artık biliyorum;
hayat, en çok gözlerime düşen bitişlerle yazıldı,
ve ben her defasında,
kendi son sayfamı
biraz daha yırttım.

Mehmet BİLDİR