Aklımdan bir şehir geçiyor.
ve aklımdan bir şiir hanesi geçiyor.
Çatılarında yorgun bir kışın izleri, duvarlarında suskunlukla yoğrulmuş bir tarih.

Gecenin en ıssız saatlerinde bir pencere kenarında oturmuş,
kendime benzeyen cümleleri dinliyorum.
Zaman dedim..
Dedim ki zaman burada başka akıyor, daha yavaş ve daha eksik.

Sokaklar eski bir vedanın sessizliğiyle sarsılıyor.
Gurbetin bileği kırık, ayrılık biraz da orada çarpıyor kalbe.

Bir han var köhne duvarların arkasında, gürültüsüz bir ağlayışa ev sahipliği yapan. ve sanki her gün batımının dudakları biraz daha kanıyor orada. Gökyüzü turuncuya çalarken bir yaranın usul usul sızlaması gibi süzülüyor ışık.

Kimi zaman umut kırıntıları takılıyor rüzgârın ucuna ama hemen ardından bir hiçlik kostümü örtülüyor şehrin üstüne.
Alışılmış bir sessizlik değil bu. Bu sessizlik bir dildir. Anlatamadığın ne varsa heybesine saklı.

Çocuklar bile başka bakıyor bu şehirde.
Uykuları hafifçe, düşleri eksikçe.
ve ansızın uzaklardan yükselen bir kahkaha.
O kahkaha ki karanlığın içinden süzülen masum bit ışık.
Belki de bize hatırlatılan en saf duygu, en sıcak andır.

Bir çocuk gülüyorsa dünya hâlâ dönüyordur demektir.
ve bir çocuk gülüyorsa, insan hâlâ insan kalabiliyordur.
Çünkü çocuk kahkahası,
nedensizdir.
Temizdir.
Karanlığın içine atılmış masum bir mızraktır o.
o ses/ o kahkaha
İnsanı insan yapan o ince duyarlılığı dürter hafiften.

Ne yazık ki kahkahaların silah seslerine karıştığı, ekranların ağlayan çocukları taşıdığı bir çağda yaşıyoruz.
Böyle bir çağda bir çocuğun gülmesi mucize gibidir.
Ama işte, mucizeler hep sessiz olur.
En çok ihtiyaç duyulduğunda geliverir ansızın.

...............
şiir ustaları der ki;

''Kelimeler, tanrının topraklarımıza serptiği söz tohumlarıdır.
Bizler bu tohumların filizlenmesi için her biri yeni bir dünyanın kapısını aralayan cümlelerin arasında yaşam dediğimiz şeyi buluruz.''

Şiir dediler;
Ne bir zaman diliminin ne de bir yerin dar çerçevesine sıkışıp kalır. Zaman içinde sınırları bulanmış, mekânla hapsolmuş bir dil ile kucaklar. insanı.


“Hiçlik kostümü” kelimelerin giyindiği en sessiz, en ağır, en yüklü elbise midir acaba?
Bu kostüm acaba görünmek için değil de kaybolmak için mi giyilir.
Şair, onu sırtına geçirerek dünyanın bütün seslerinden, rollerinden, maskelerinden sıyrılır da geriye sadece “olan” değil, “olmayan” mı kalır?

Bu kostümü giyen şiir bağırmaz, susar ancak.
Ama şiir de yalnızca hiçlik kostümünü giyenlere görünür.
öyle değil mi :)



Koskocaman bir eyvallah o vakit
Sevgi ve tebessümle