Seni unutmak cellâda merhamet olurdu. Sustum...
Ama içimde tufanlar koptu;
bir ordunun yıkılışı gibiydi yokluğun.
Geceler diz çöktü isminde ey yâr,
sensizlik kılıçla biçti uykumu,
ruhum tarumar.

Ben seni unutmadım ki.
Zifiri suskunlukla konuşurum adını.
Her nefeste duman gibi içime çektim,
ateşim bile sindiremez kanını.
Dar ağacına astım canımı.

Sen gittin ya…
Arkandan giden yollar kırıldı.
Dağlar çatladı, ikiye ayrıldı.
Ben hâlâ beklerim harabelerde;
bir nefer gibi,
ölüme yeminli bir âşık gibi.

Unuttu sanma...
Ben seni unutmadım ki.
Yaktım ne kadar hatıra varsa,
küllerinden bir aşk doğurdum
ve seni yazdım destanlara;
kıyamda, savaşta,
cihanda, barışta,
aşk denilen yarışta.

Unuttu sanma...
Ben seni unutmadım ki.
Sancağımda dalgalanır yeşil gözlerin.
Her darbe, her yara seninle başlar,
dudaklarımda mühür gibi durur sözlerin.

Şimdi, bir Mecnun gibi ben hep seni özlerim.
Bir nehir gibi akıyor ismin
karanlığın bağrına.
Sen zannettin sustum...
Oysa içimden çağırdım seni
bin cephede, bin nefesle.

Ben seni unutmadım ki.
Gönlüm bir kuşatma, ruhum bir kale.
Seninle dövüştüm her ihanette,
senin adın geçti her cinayette.

Adına her gece şiirler yazdım,
ay tutulur gibi tutuldum hıçkırığa.
Yıkıldım mı? Bilmiyorum ama
yıkılan ben isem
yeniden doğurdum kendimi.

Ben seni unutmadım ki.
Bir çığlık gibi yankılanır sesin kulaklarımda.
Gözlerim hâlâ pusuda bekler,
her hatıran bir ok gibi saplı sağımda.
Ateşler yanar bağrımda.

Ben seni unutmadım ki.
Unutsaydım...
ben, ben olmaktan çıkar,
kendi mezar taşıma kazırdım ismini.
Ve susardım; en kanlı savaşın ortasında
haykıramadan adını.

Adınla uyandım cellât sabahlarıma.
Kan kokan dualar ettim geceleri.
Tuz bastım içimde açtığın her yaraya.
Karanlık çöktüğünde ben bekledim,
gözlerimde parlayan bir hançer gibi seni.

Ben seni unutmadım ki.
Savaş meydanında bile çekmedim adını yüreğimden.
Sen sanarsın ki sustum.
Oysa ben dağlara söyledim
ve her çığ düşerken andım adını.
“Bu ateş, bu yangın, bu öfke, bu ızdırap benim kaderimdi!”

Unutsaydım seni, taş kesilirdi dilim.
Bir sancak gibi salladım hatıranı
her ihanete karşı,
her cellâda karşı dimdik durdum.

Ben seni unutmadım ki.
Adınla sustum, adınla vuruldum.
Bir kıyamet gibi gezdirdim içimde seni,
her mahşer meydanında
yeniden doğurdum seni.

Ben, seni unutmadım!
Hep kan ağladı yüreğim,
teselli verecek sözlerle avuttum kendimi.
Yemin olsun, o gün bu gün unutmadım ben seni .

Harun Yıldırım