Yan yana omuz omuza düşeriz
diz dize biz bize düşeriz
Bir adım öne bir adım önde
Bir adım ölüme
bin adım yine düşeriz
göz göze biz bize

ben bilirim
kim susar kim söyler bilirim
kim bakar kim izler görürüm
kim hangi duada duyarım
ve ben çıplak ayaklarımla
taşarım topraktan
ve ben taşırım yarına umudu
kör olana, sağır olana
ben Gazzeyim

çünkü içimdeki yangın bir kahpe kurşun değil
imanını yitirmemiş halkımın
bir yumruk gibi sıkı
bir nefes kadar derin duruşudur
çünkü bu Gazze’nin
külleri savrulan son ocağıdır
son tuğlası, son sapanı
son direnişidir
ben adı koyulmamış bir çocuğun
göğsündeki nefes
gözündeki cesaretim
ben dökülen son gözyaşı
yakılan son ağıdım
ben Gazzeyim

benim sevdiğim bütün çiçekler
kurudu birer birer
ben bir kadının gözlerinde düş olamadım
bir kadın koyamadı başını göğsüme annemin ninnisi yarım kaldı
yine de yılmadım
açlığa mahkum edildim
yıkıldım yağmalandım
yine de eğmedim başımı
soysuz bir kibire
sonsuz bir zulüme
ben Gazzeyim

siper ettim gövdemi öfkeye
taşla sapanla direndim
sabırla bilendim
dilimde yasaklı şarkılar kaldı
avuçlarım paramparça
kırıldı oyuncaklarım
içimdeki çocuk yarım kaldı
ey göğe ateş salan firavun
deniz yarılır bir gün
ey dilsiz şeytanlar duyun
ben Gazzeyim

buysa yaşamak
korkarak, susarak, başı önde
sökün kalbimi yerinden
koparın dilimi
kesin başımı
kesin suyumu
ekmeğimi aşımı
ben Gazzeyim

ben çaresiz öfkeyim
kirlenmemiş pınar
kurumuş çınar
kurusam da
kavrulsam da
içinizde bir korku
düşünüzde karabasanım
ben Gazzeyim

varsın uzak dursun benden
bıktım her yalancı sözden
iki yüzlü o hainden
derviş hırkası giyerken
sırtımızda kardeş hançer
kapıları kapatıp da
tünel tünel gezdirenden
varsın ağlamasın
yalan yanlış iki gözden
benim davam bugün değil
benim davam ta ezelden
kalu bela o meclisten
ben Gazzeyim

ve şimdi bir enkazım
gözleri güneşe dönük çocuklar büyüyor içimde
bir elinde umut
bir elinde şafak
anamın yüzünde sabır
gözleri hâlâ coşkun
yemin olsun
and olsun
çünkü bir daha
kurulacak mizan
çünkü ben Gazzeyim

FATİH ŞAHİN IŞIK
ŞAHBEYİT