"Delî ke bî-yâr şod, yâr be-kâr âmed,
Qalb ke shekast, dast-i dost asemân râ gîrft."
(Deli yalnız kaldığında dost işe koyulur,
Kalp kırıldığında dostun eli gökten uzanır.)

Gönül yangın yeriydi, bir sesle söndü,
Karanlık çökerken içime, güneş döndü.
Bir dost geldi uzaklardan, selamsız,
Sustuğum her şey gözlerinden çözüldü.

Aynalara küs bir yüzdüm, aynadan baktı,
Kör kuyulardan çekip aldı, yolum saklıydı.
Dünyanın yükü omzuma ağır basarken,
“Ben varım” dedi, sözü kalbime aktı.

Sen olmasan ben neyleyeydim bu dünyayı?
Ne anlamı var sessizliğin, susarsan eğer…
Bir deli gibi bekledim umut denilen yâri,
Ve sonunda anladım: dost, zamansız gelir meğer.

Gecenin koynunda bir dua gibi eğildim,
Taş gibi susarken bile içimle büyüdüm.
Rüzgârla fısıldayan o yumuşak ses sen miydin?
Her düştüğümde, tutan ellerden biri gibiydin.

Bir çiçek açtı içimde, kimseye görünmeden,
Ne güneşe ihtiyaç duydu, ne de neme.
Sadece bir sözle yeşerdi yeniden:
"Buradayım," dedi, "seninle ve hep seninle."

Ey dost…
Bazen bir tek kelime yeter
Bazen bir bakış bin acıyı siler
Ve bazen, bir el
Gökyüzünden iner...