“Sessizlik de konuşur.
Bazıları çiçek gibi.”

süt beyaz bir sessizlikte
adını anmadan sevmenin
en yavaş
en ağır hâli
giyildi üzerime

sözcükler
damarımda dolaşan su
ten kadar sessiz
kalp kadar derin

her cümle
sana eğilen bir yol
bir eksilme
bir fazlalık
soluk kadar ince
sana doğru ağır

kalem suskun
her harf
kaçıştan kalma bir iz
geri çağrılmış yankı
düşün çatlağında titreyen

sessizlikte eridi aklım
suskunluğumda
sana benzeyen ses parçaları
birbirine değmeyen
dalgalar gibi yankılanan

beynimin içinde
dönüp duran aynı cümle
sessiz bir duvara çarpar
hep senin sesinle kırılır

içimde
sana çarpan sözcükler
tenin altına süzülen
başka bir dil
başka bir suskunluk

düşünceler
tutuklu
gömülmüş bir saatin içinde
durmuş
çalmayan

tenim yitirildi
gölgeye dönüştüm
ayna yok
yüzüm
bir iz kadar silik
ellerim
unuttuğun günleri arıyor

gözlerim
birer mühür
sana
daha da sana
bakan

bu oda
bir yer değil
zamanın içe çöktüğü türbe
adını unuttum
sesini
ve bende bıraktığın
büyük sessizliği

duvarlar
söylenmemişin yokluğuyla
genişledi

bir sessizliğe dönüştüm
ama hâlâ
kendi yankımda
sana bakan
isimsiz bir çiçeğim
açarken
usulca ses olan

Hatice GÜZEN