Bazı insanlar, bir zamanlar en çok sığındığın yerken,
zamanla sadece bir enkaza dönüşür.
Bir zamanlar sıcacık bir yuva olan kalbin,
şimdi virane duvarlara,
yıkık bir geçmişin taşlarına döner.
Onun varlığı, artık bir sığınak değil—
sessiz, ıssız, terk edilmiş bir harabe.

Kalbinin içinde bir ev inşa edersin,
her hatıra bir tuğla,
her gülüş bir pencere,
her umut bir kapı olur.
Ama bir gün gelir,
fırtınalar o evi yıkar,
her köşesi un ufak olur.
O insan geriye ne bırakır?
Yalnızca soğuk duvarlar,
sökülmüş kapılar,
ve içini sızlatan o boşluk…

Şimdi sen, o evin harabesisin.
Bir zamanlar ne kadar sevildiysen,
şimdi o kadar unutuldun.
Bir zamanlar uğruna kurulan bir dünya,
şimdi sadece yıkıntıların içinde kayboldu.
Geriye ne bir sıcaklık,
ne bir umut,
ne de dönüp bakacak bir hatıra kaldı.

Ve insan bazen,
en çok kalbindeki enkazda üşür.
Çünkü bir harabede yaşamaz,
sadece geçmişini gömer.
Sen, artık orada bir yıkıntısın;
benim kalbimin harabesi…
Utku Can Güzel’in yazdığı kısa derin anlamlı sözlerinden biridir...