Bazen insan, canını en çok acıtan kişiye sadece bir şey hatırlatmak ister:
Benim canım yandı,
seninki de yansın.
Benim kalbim kırıldı,
seninki de paramparça olsun.

Çünkü bazı acılar unutulmaz.
Bir cam kırığı gibi saplanır kalbe,
attığın her adımda, her nefeste, her gülüşte
kendini hatırlatır.
Sen unuttum sanırsın,
ama hayat seni sürekli o kırık cam parçalarının üzerinde yürütür.

İşte insan bazen,
sevdiği ama kalbini ezen birinin de aynı cam kırıkları üzerinde yürümesini ister.
Her adım attığında o keskin acıyı hissetsin diye,
nefes alırken içine işlesin diye,
unutamasın diye…

Kalpler kırıldığında,
yalnızca kırılan kişi hissetmemeli o acıyı.
Bazen kıran da hissetmeli ki,
kalbin yarası neymiş anlasın.
Bazen sevmek,
bazen affetmek yetmez.
Unutulmayacak bir acı gerekir;
aynı camın üstünde yürümek gibi,
aynı kırıklarla yaşamak gibi.

Böylece hiç unutmaz insan,
canını yaktığı kişiyi.
Çünkü kalp,
ancak kendi kırılınca anlar kırdığı kalbin değerini.
Utku Can Güzel’in yazdığı sözlerden biri...