Bazen insan birini öyle çok sever ki,
onun kalması için kendi varlığını bile feda etmeye hazırdır.
O kişinin varlığı, nefes almaya eşittir artık.
Onun gidişi, hayatın sonu gibidir.

Bir kar tanesi kadar sessiz, çaresiz ve narindir insan.
Gökyüzünden düşerken, sevdiği insanın saçına dokunmak ister.
Onun sıcaklığında erimeyi göze alır.
Çünkü yok olmak, onu kaybetmekten daha az acıtır.

Bazen insan, sevdiğinin yürüdüğü yol olmak ister;
Her adımda biraz daha ezilmeye razıdır.
Her adımda biraz daha eksilmeye, kırılmaya razıdır.
Çünkü onun gitmesini görmektense,
ayaklarının altında yok olmak daha kolaydır.

Gitmek, dünyadaki en ağır kelimedir bazen.
Onun gidişi, geride kalanın kendi içindeki bütün yolları kapatır.
Artık ne yürünecek yol kalır,
ne nefes alınacak hava, ne de umut edilecek yarın…

İşte bu yüzden bir insan,
kendi varlığını bile gözden çıkarır bazen;
Yeter ki sevdiği kalbini terk etmesin diye.
Çünkü bir insan gittiğinde,
geri kalan hayat,
sonsuz bir boşluktan ibarettir.
Utku Can Güzel’in derin anlamlı sözlerinden biridir..