Bazen insan, henüz hiçbir şey başlamadan bir mucizeye inanmak ister.
Gözlerini bile açmadan önce ışığı hayal eder;
daha nefes almadan önce gökyüzüne uzanır.
Hayatın gerçeğiyle hiç yüzleşmemişken,
en imkansız hayallere tutunur.
Çünkü gerçek dünyada ne kadar az ışık varsa,
içindeki çocuk o kadar çok güneşe koşar.

Ama bazı hayaller baştan yenilmeye yazgılıdır.
Bir bebek gibi çaresiz,
daha adını bile bilmeden birini sevecek kadar saf…
Daha gözlerini açmadan, gökyüzünü ezberleyecek kadar umutsuz.
Çünkü insan, olmayacak hayalleri sever.
Bile bile ulaşamayacağına uzanır;
bir gün olur da güneş ona döner diye bekler.

Her sabah, karanlıktan çıkmaya çalışırken,
her gece, bir mucizeyi beklerken…
İnsanın ruhu, olmamış hayallerin yüküyle ağırlaşır.
Kimseye anlatamadığın,
kimsenin inanmadığı,
ama sensiz de yaşayamayacağın o hayaller,
bazen en büyük gerçekliğin olur.

Ve bir ömür boyunca,
her şey başlamadan biter.
Karanlık ormanda güneşe sarılmış bir çocuk gibi kalırsın;
elinde umut, cebinde kırık bir masal.

Çünkü bazen,
daha doğmadan güneşe sarılır insan.
Ve hayat, olmayacak hayaller kadar uzaktır gerçeklere.
Utku Can Güzel in çok kısa ve derin anlamlı sözlerinden biridir...