Bazı insanlar, hayat karşılarına ne çıkarırsa çıkarsın sessizce kabullenir.
Her şeye evet der, her yükü omuzlar, her acıyı içine gömer.
Bir süre sonra kendi isteğinden, kendi hayalinden, kendi yolundan vazgeçer.
Çünkü en başta hayatın ona sunduğu engellere, dayatmalara boyun eğmiştir.

Oysa boyun eğmek, sadece bir günün değil, bütün bir ömrün ipini başkasının eline vermektir.
Kendi kararını başkalarına bırakmak,
her sabah başkasının istediği şekilde uyanmak,
her gece başkasının dayattığı sessizlikte uyumak demektir.

Bir insan, her zorlandığında geri çekilirse,
her baskıya başını eğer,
her korkuda kendini saklarsa—
kendi hayatını kaybeder.
Artık kendi rüyasında değil,
başkalarının senaryosunda oynar.
Ve yıllar geçtikçe, istediği değil,
sadece istenildiği kadar yaşadığını fark eder.

Gerçek güç, hayatın zorluklarına rağmen
kendi yolunda yürümekte saklıdır.
Acıya, yalnızlığa, baskıya rağmen
ayağa kalkmakta, direnmekte,
kendi sesini bulmakta saklıdır.
Çünkü hayat, boyun eğenlere kendi kaderini yazdırmaz.
O kaderi, hep başkaları doldurur.

Sonunda ya kendi istediğin gibi yaşarsın—
ya da bir başkasının hayal ettiği hayata mahkum olursun.
Ve en büyük pişmanlık,
kendi hayatını başkası için harcamaktır.
Utku Can Güzel in derin anlamlı sözlerinden biridir...