Konuşuyorsun…
Ama sesin duvarlara çarpıp geri dönüyor.
Ne bir cevap var,
ne bir göz teması…
Sadece susan bir boşlukla boğuşuyorsun.

Diyorsun ki “ben buradayım”,
ama kimse görmüyor.
Yutkunuyorsun, anlatamıyorsun,
çünkü artık kelimeler bile inanmıyor
anlatacak birinin varlığına.

Bir noktadan sonra
boşluğa bile anlatmak istemiyor insan.
Çünkü en çok da,
dönmeyen cümleler yorar.
Sustuğunda bile suçlu hissettiren sessizlik.

Beklemişsin…
ama gelen olmamış.
Yaralarını göstermişsin,
ama bakan bile çıkmamış.
Ve şimdi soruyorsun: “Ben bu kadar yok muyum?”

Boşluğa konuşmak yorar…
Çünkü insan,
bir gün kendi sesinden bile bıkar.
Anlatmak istemez artık.
Ve işte o gün,
kendi içine gömülür en çok.

Anlattığın her şey cevapsız kalınca,
başlıyorsun kendinden şüphe etmeye…
“Fazla mı geldim?”,
“Az mı değer verdim?”
Oysa tek yaptığın: var olmaya çalışmak.

Yavaş yavaş içinden uzaklaşıyorsun,
bir yabancıya dönüşüyor aynadaki.
Ve fark ediyorsun;
sen değil,
yok sayılman olmuş seni eksilten.

Gözlerinin içine bile konuşuyorsun bazen,
“Dayan biraz daha” diyorsun kendi kendine.
Ama hiçbir şey kalmamış seni tutan.
Ne bir söz,
ne bir omuz,
ne de içini saracak bir ses.

Artık anlatmıyorsun…
Çünkü anlamaya niyeti olmayan kalabalıklara
dilin bile küser.
Kelimeler geri çekilir,
ve sen sadece “sessizliğin dili” ile yaşarsın.

Sustuğun anlar var ya…
İşte en çok o anlarda bağırıyorsun aslında.
Ama kimse duymuyor.
Çünkü duymak,
dinlemekten daha derin bir şey…
Ve kimse o kadar derine inmek istemiyor.

Her şeyin normalmiş gibi aktığı bir dünyada,
senin içinden geçen fırtınaları
kimse umursamıyor.
Sen hâlâ kırık bir cam gibi parlıyorsun,
ama gören yok.

Kırıldığını bile fark etmeyenler,
toparlanamadığını da anlamıyorlar.
Sen susarken,
onlar seni güçlü sanıyor.
Oysa sen…
bitmiş bir cümlesin artık.
Sadece kimse noktasını koymamış.

Boşluğa konuşmak yorar…
Çünkü ne kadar anlatırsan anlat,
anlaşılmamak
her şeyi başa sarar.
Ve o döngüde en çok,
senin varlığın tükenir.