Dikenli dil ile gönül okşanmaz...
Söz, bazen hançerden keskin olur,
Bir gül açacağına, dalı kurutur,
Tatlı lisan bir kalbi sarıp sarmalar,
Sert kelam ise incitir, unutur.
Unutma; susmak bazen en güzel söz olur...

Dikenli dil ile gönül okşanmaz...
Gönül, incitince değil; sevince açar,
Bir bakışla yeşerir, bir sözle solar.
Söz yürekten çıkarsa yürek bulur,
Ama kibirle dökülürse, yaralar...
Kalbi olan susar bazen, anlayan anlar...

Dikenli dil ile gönül okşanmaz...
Ne çok yara saklı, dudakların ardında,
Bir tebessüm sanırsın, sitem taşır aslında.
Kırılmış her kelime, dönmez geriye,
Telafisi yoktur bazı suskunluklarda.
Kırma... Ne olur, azıcık da yumuşa...

Dikenli dil ile gönül okşanmaz...
Nezaket bir ziynet, taşıyana güzellik,
Nazik sözde hayat var, sertlikte çürür birlik.
Bir insan bir insana çiçek gibi olmalı,
Ne acıtmalı, ne diken gibi dürtmeli.
Gönül, güler yüzü sever, kırıcıyı değil...

Dikenli dil ile gönül okşanmaz...
Dildeki diken büyür, yüreğe saplanır,
Kalpten kalbe yol, ancak sevgiyle alınır.
İyi olmak zayıflık değil, yüceliktir,
Sözle yıkmak kolaydır; zor olan, onarımdır.
Her kelime ya derman, ya da zehirdir...

Dikenli dil ile gönül okşanmaz...
O yüzden konuşurken yüreğini giyin,
Kırmak mı kolay, kazanmak mı? Bir düşün…
Tatlı bir söz bazen bin kapı açar,
Öfke ise en yakın kalbi uzaklaştırır.
Unutma; diken batar, ama gül koklanır...

@NURAL BEKTAŞLI