Sana değer katan her şeyden yoksun olmuşsan,
Kim sana ne derse desin, inanma; yoksulsun.
Gönle yöneleni bilerek yoksun kılmışsan,
Hiç boşuna kendini de savunma; yoksulsun.

Bir gönle girip de onu doyurabildiysen,
Kim sana ne derse desin, üzülme; zenginsin.
Hep verdiklerinle sevinip Haktan bildiysen,
Karşılık almadım diye bozulma; zenginsin.

Sözün az olsa da öze daldıkça derinse,
Boğup kalbi öldüren fail değil; bilgesin.
Bilmediğinde susmuşsan, gölgen de serinse,
Endişe etmeyesin; cahil değil, bilgesin.

Her konuda konuşup peşin hüküm vermişsen,
Üste çıkıp davanda inat etme, cahilsin.
Dinlemeden bilmiş gibi fikrini sermişsen,
Kalabalık olsan bile unutma; cahilsin.

Kendi aleyhine bile doğruyu diyorsan,
Kim sana ne derse desin, rahat et; adilsin.
Yakının olsa da yalnız hakka uyuyorsan,
Ne derler diye korkmadan sebat et; adilsin.

Eline güç geçince öfkeyle yoğrulmuşsan,
Hesap gününden kork, çünkü bugün sen zalimsin.
Mazlumu ezmek için yerinden doğrulmuşsan,
İster gül ister sus, değişmez; cebren zalimsin.

Kimliğe söz gerekmez, iz bırakır yaşarken,
Nefsini tanıdığın sürece de mesutsun.
Sıfatlar dökülür bir bir yüreğin taşarken,
Hakk’a yakın olduğun derecede mesutsun.