Papatyam!
Sana dair papatya dolu düşler gördüm.
Her düş, bir anıya dönüştü içimde;
Her anı, usulca söze döküldü.
Kalemim sustuğum ne varsa anlattı,
İçimde sakladıklarımı bir bir kâğıda işledi.
Bazen bir gecenin sessizliğinde,
Bazen bir sokak lambasının solgun ışığında seni yazdım.
Her kelime, sana çıkan bir yoldu;
Her şiir, içinde sen olan bir hikâye…

Zamanla fark ettim ki,
Bu satırlar yalnızca birer dize değil...
Onlar, bir özlemin sesi,
Bir sevdanın yankısıydı.
Ve onlar…
Şiir oldu, kelime kelime sen oldu.

Belki hiçbir zaman duymayacağın bir ses,
Belki de bir gün tesadüfen açacağın bir sayfa…
Ama bil ki, bu satırlarda hep sen vardın.
Yazdıkça çoğaldın içimde.
Şiir oldu, kitap oldu...
Ve sonunda sen oldu.

Bu kitap, yalnızca kelimelerden ibaret değil;
Yaşanmış duyguların, gizlenmiş cümlelerin
Ve söylenemeyenlerin bir araya gelişidir.
Belki sen hiç okumayacaksın,
Belki de bir gün bir sayfada kendini bulacaksın.
Ama bil ki,
Her satırda bir papatya açacak sana dair…