Ben kimseye kendimi tam anlatamadım,
Anlattığımı sandıklarım ise en çok susanlar oldu.
Derdimi gülüşlerimle örttüm,
"Ne güzel gülüyorsun" dediler,
O gülüşlerde boğulduğumu kimse bilmedi.

Ben yanlış kapılara vura vura öğrendim,
Herkesin kalbinde yer yokmuş misafirliğe.
İyiliğimi borç sayanlar oldu,
Sevgimi lüks görenler,
Bir de içimde kopan kıyameti izleyip
“Çok abartıyorsun” diyenler...

Ben öylece duruyorum sandılar,
Oysa ben içimde Yıkım yapıyordum.
Her sessizliğim bir molozdu aslında,
Ama anlamak istemeyene hangi dil kâr eder?

Diyorlar ki: "Haydi yeniden başla."
Ben diyorum ki: “Daha mezarını kazıyorum eskilerimin.”
Diyorlar ki: “Aşk geçer.”
Ben diyorum ki: “Ben geçemedim kendimden.”
Yaralarımı göstermek istesem,
Ya bakmazlar ya da "herkesin derdi var" der geçerler.

Ama artık biliyorum;
Herkesin anlaması gerekmiyor.
Ben içimde neyin savaşı veriliyorsa
Onun barışını da kurarım bir gün.

Kırılmışım, evet.
Ama kırık yerlerinden de ışık sızdırıyor insan bazen.
Ve bu defa kimseye anlatmayacağım kendimi.
Anlamak isteyen, sessizliğimden anlasın.
Çünkü ben artık
Sandıklarından değilim.