Bir evde zaman, duvarda çatlak gibi büyür,
Her söz bir iğne ucu, kalbime saplanır durur.
Gözlerin dargın bir mevsim gibi donar,
Ne söylesem yankısız, ne yapsam hep az kalır...

Dünümde saklı nice gülüş,
Bugünümde suskun bir ağıtla boğulur.
Sen her tartışmayı kazanman gereken bir savaş sandın,
Ben ise her gün bir barış teklifiydim, anlamadın...

Seninle bir ömür,
Bir mayın tarlasında yürümek gibi,
Her kelime yanlışsa patlayan,
Her sessizlikte suçlanan ben oldum...

Sende eksik olan ne varsa
Bende fazla oldu hep,
Ben sabrettikçe sen yüceldin,
Sen unuttukça ben hatırladım,
Sen dağıttıkça ben topladım,
Sen yıkarken ben dualarla inşa ettim seni...

Sen ne zaman öfkelensen,
Geçmişten tomar tomar suç çıkardın önüme.
Bir bardak su getirmediğim gün,
Beş yıl önceki kahveyi saydın,
Oysa ben, her gün sana bir hayat taşıdım avuçlarımda,
İsterdin ki söylemeden bileyim,
Ben susunca anla, ama sen konuşmadan bağırırdın bana...

Yorgun bir kalbin içindeyim artık,
Ne aşk kalmış ne sevda bu evde,
Sadece yıkmadan, dökmeden yaşamanın çabası var içimde.
Sen beni benliğimle değil,
Boyun eğdiğim kadar sevdin...

Bir söz söylüyorsun;
Kırk kere susuyorum.
Bir davranış yapıyorsun;
Kırk gece uykusuz dönüyorum...

Senin gözünde "uysal olmalıyım",
Senin haklılığın benim suskunluğumla ölçülmeli.
Oysa benim kalbimde,
Bir hakikat var, bir ömrü gölgeleyen:
Ne zaman "ben de varım" desem
Senin duvarların yükseldi yine...

Aşka değil de itaate muhtaç bir kalbin var senin,
Sevilmeye değil, hükmetmeye alışmışsın.
O yüzden sevgi dediğin şey,
Bir söz dinleme yarışına dönmüş.
Bir isteğin olmadığında,
Sadece “hayır” dediğimde bile,
Kıyameti çağırıyorsun sofraya...

Ben yoruldum artık
Haksızken özür dilemeyi öğrenmekten,
Haklıyken bile gönül almayı görev bilmekten.
Bir ömür geçiriyorum
Ama yalnızca kendi kırıklarımla ilgileniyorum...

Ne zaman bir huzur istesem senden,
Sustuğum anları hatırlatıp bağırıyorsun.
Hani seninle beraberiz ya,
Neden yalnızken bile senden korkuyorum?

Ben senden sevgi değil
Adalet bekledim,
Senin terazinde tartılmadı hiçbir emeğim.
Senin terazinde tartan da sensin,
Hüküm veren de...

Bir gün kırıldım,
Ve sadece susmak istedim,
Sen sandın ki inadım var,
Oysa dilim, kalbimin enkazından çıkamıyordu...

Bütün bu yükleri sırtlanmak için
Kim bana "sen güçlüsün" dedi,
Ben hep "bir gün değişir" diye bekledim,
Ama değişen tek şey bendim —
Günden güne tükenen,
Günden güne kendinden eksilen bendim...

Artık ne dua edebiliyorum
Ne de ağlayabiliyorum,
Çünkü gözlerimde umut bile
İznin olmadan akamıyor...

Seninle bir ömür...
Evet, bu bir ömürse,
O zaman bir ömür boyu
Kendimi affettirmek için yaşamışım.
Suçum neydi?
Sevmek mi seni, yoksa kendimi unutmak mı?

Benimle yaşamak bir lütuf değil,
Seninle kalmaksa bir mucizeydi.
Her şeye rağmen gitmediysem,
Bu senin büyüklüğünden değil,
Benim vicdanımdandı...

Ama şimdi,
Sana bakınca bir ceza gibi hissediyorum kendimi.
Ne desem suç,
Ne yapsam eksik.
Bir isteğin olmayınca beni yok saydın,
Olduğunda da sadece yerine getirmek için vardım.

Bir formül istedin ya hani,
İşte formül:
Ya biri kendinden vazgeçecek,
Ya da biri gerçekten sevecek.
Ama senin dünyanda sevgi bile
Sadece boyun eğenin hakkı...

Ben artık o değilim.
Ben artık ağlamıyorum,
Kırılmıyorum bile…
Çünkü içimde senin adını bile incitecek kadar
Hiçbir umut kalmadı...

Ya sen değişirsin,
Ya da ben bu evden değil,
Bu yükten giderim...
Bahadır Hataylı/02.05.2025/Sancaktepe/İST