Bir ülke kuruldu küllerin içinden,
Mustafa Kemal’in izinde yürürken.
Fırtına dinmedi, düşman çoktu
Ama inanç tamdı, umut büyüktü.

Yıllar geçti, büyüdü genç bir halk,
Ekmek, özgürlük, eşitlik için
Bir rüzgâr esti kampüslerden,
Adı devrimdi, yolu emekti.

Deniz çıktı önce karanlığa doğru,
Yüreğinde Anadolu’nun bütün çocukları
Yusuf inandı, eğilmedi bir gün
Hüseyin durdu halkın önünde dağ gibi.

Onlar üçtü, ama bir milleti konuştular
Ne makam istediler ne de servet
Onların silahı sadece fikirdi
Adalet, eşitlik ve özgürlük dilek.

Korktular onlardan, çünkü halk sevdiler
Bmyle zulme baş kaldırdılar
Çünkü bu vatanı çıkar için değil
Emekle, alın teriyle korudular.

1972, bir karanlık sabaha
Üç fidan düştü darağacına
Ama sanma ki bitti her şey
Toprağa düşen filiz verir bir gün.

O gün yıkıldı vicdanlar
Cellatlar susar, tarih konuşur
O üç delikanlının adı okundu
Gök kubbede yankı oluştu.

Sözleri susturulsa da söz kalır
Yazılır duvarlara, kitaplara, yüreklere
“Tam Bağımsız bir Türkiye’ye!”
Dedi Deniz; yankısı hâlâ sürer.

Ne sağa eğildiler ne de sola
Ne de ihanet ettiler halkına
Onlar yoldu, ışık oldu
Zinciri kırmak için ateş oldu.

Şimdi bu vatan toprağında
Her direnişte, her haykırışta
Bir ses yükselir o çocuklardan
“Biz buradayız, hâlâ yaşıyoruz!”

Bugünün hükmedenleri
Onları unutturmaya çalışsa da
Her 6 Mayıs, dağ gibi çığlıktır
Halkın vicdanında susmaz asla.

Deniz, Hüseyin, Yusuf — adınız
Bir halkın alnında gururla durur
Siz ölmezsiniz, büyürsünüz
Bu vatan sizle özgürüğe kavuşur!

Berlin 6. Mayıs 2025
Pevruzi Hasan