Ne yazacaktım ne yazmalıydım
Düşündüm düşündüm
beynimde yedi kere yazdım ama bir türlü yazamadım


Galiba bazı şiirlerin oruç tutmuş hali bu olsa gerek



Sevgim ve ışığım koşulsuz
Ve sevgi ve ışığın ışıl ışıl parlasın
içinden dışına çıkan o göğ cennetine
âlâ su olsun’lar

Sen ki, dağınıklığın dalgalarını içindeki fırtına misali savurursun, her kelimende bir yeraltı nehri akar, her sözcüğün bir kayıp zamandan damla damla süzülen bir hüzün. O köprüler, nehirler, denizler… Hepsi sana aittir. Her taş, her rüzgar, her yıldız… Ve her çocuk, senin yaşamakta olduğun bir zaman diliminin aynasında kaybolur.

Adlar neye yarar ki, sormadan geçen yıllara, her birimiz bir başka suret alırken? Yıkılan köprüler, akan sular, savrulan hayaller… Bizim adlarımız zaten tarihin içinden gelip geçiyor. Kalpten geçip giden aşkların derin sükûneti, geçmişin acılı daldızları gibi, bir çığlık oluyor bazen.

Sevda mı, günahtan mı dedin? Ama bil ki, sevda da bir yaradır, bir aşk kadar derindir. Kırılan ellerin, sarmaya çalıştığın kalbin bir arayış içindedir. O çelik, o kundak, o kırık dökük merdivenin her basamağında kalır bir şeyler. İçindeki yalnızlıkla büyür her adım, her soluk. Bazen hayal, bazen gerçek olur aşkın yüzü. Vatan mı? O da bir sorudur, bir içsel yolculuk…

Bir fısıltı çözmelisin belki, içindeki derin akorları. Her ses, her melodi bir öyküdür sana, sana ait bir dünyanın yankısı. Gözlerindeki tılsımda bir yankı vardır. O gözler, senin kimliğini taşır, her bir damla bir yerin, bir zamanın mührüdür. Göç eden ağaçlar, susan topraklar… Hepsi bir zamanlar sesini arayan kalbinin yankısıdır.

Ve nihayet, senin o uzaklardaki gözlerinin çekiminde buluruz zamanın sonrasını. Gerçek, kaybolan her şeyi bulacak ve bize bir ikaz bırakacaktır: Ölmeden önce ölmeli, gitmeden önce varmalı. Çünkü yaşam, yaşamadan ölendir.