Ne Gemiler YaktımŞiirin hikayesini görmek için tıklayın bir gün "mutlaka"
boy verdiğim okyanuslarda büyüdüm ben diğer çocuklar -o kâğıttan gemileri yüzdürürken sen bir gül bahçesinin en dikenli kırmızısı kimi dalından sevdi kimi yolundan döndü başı kesik bir hayvan gibi çırpınıyorken yalnızlığın bütün can kırıklarını ben yerden topladım hiçbir deniz yıkayamaz bu elleri -ellerim kana boyar denizleri sen karlı bir tepenin ardında g’izlenen bir kızıl güneş kimi uzaktan baktı kimi renginden korktu ben başına buyruk bir mor bulut yağmur olup suya düşen resmine zorlu bir yaydan gerili ok gibi saplandım belki gökte bir kuşağa dolanırsın diye sen avunurken güzelliğinle ben ateşini avuçlarımda g’ezdirip -ne gemiler yaktım |
hala olduğu yerde,
acının ortasında kalıp, kendini kurtaramamak diye anladı okur,
ve çünkü o acı tanıdık olsa da mezar aynı mezardı zira...
eyvallah.