Dionoia | Bir Gam VarGeceye astım tenin kokan hüznümü Tüm kelimeler seferberlik ilan edebilirdi Bilmeni isteseydim eğer... Tüm özlemler sana adanabilirdi Yollarım sana çıkabilseydi eğer... Satırlarıma sığabilseydi kalan tüm keşkeler, Dokunabilirdim zihninin dehlizlerindeki suretime... Hangi çare bu çaresizliğin iliklerine dokunabilir? Hangi veda bendeki varoluşunu örseleyebilir? Hangi tebessüm ruhumun depremlerini gizleyebilir? Sana dair’lerin işgalindeyken varlığım Ait olduğum yerlerin yabancısı olurdum. Vuslatı düşlerken kendinden fariğ yüreğim Ben tüm körlüğümle yokluğunu izler, kahrolurdum. Ve tekrar seni özlemek günahını işlerdim Vuslattan yoksun, affı zimmetli bende Dudaklarınla temas etmiş her harf kendinden vareste Korkarım birgün canıma okumasından Kulaklarıma düşerse biri bile... Kainatta var olmuş tüm kayıpların sancısı toplanmış, Kucağımda şimdi. Ve bütün özlemler adımlarımda Pusulama gelince, ibre geçmişten Gururum hala nefes alıyor sanki etten kemikten Yorgunluğum o kadar büyüyor ki sığmıyor umuduma. Ki o umudu da defnetmiştim zaten. Başa çıkamadıklarım inandıklarımmış, yanılmışım. Bu yanılgı işte benim karanlığım. Düşüncelerim fazla somut, hissediyorum ama fazla sağır. Bir gam var. Şurada... Fazla kahır... |
evet, yaralarımıza kanat takıp geçmişe dönsek
neyi yapmazdımı düşünmüşlüğüm çoktur
ve lakin sonra ayrılık denilenleri de mutluluğa sayıp
şiirler yazdığım da, zira yaşamak için nefes ve onlarda elbet...
ve tekrar diyorsunuz ya hani,
bence o günahların en kutsalı.
eyvallah.