Ne kendilerini bilirdim, ne gölgelerini,
Uzaktan izlerler, an gelir biterler tepende,
Dünyanın en iyi insanları, sözde melekleri,
Ben de izlerdim arada o usta avcıları,
Okuyorsanız satırları, yaşamışsınızdır benzer sancıları.
Bilmezdim önceden, bazılarının boka benzediğini,
Bir adımlık mesafe bile kokuturmuş hayatını.
Kalamıyorsa insan, olacaksa insan, taş olmalı taş,
Rüzgâr estiğinde götürmemeli senden bir tek parça,
Yağmur yağdıkça parlamalı,
Güneş açtıkça yakmalı.
Günün birinde, "Nasıl bilirdiniz?" diye sorduklarında,
"Delinin tekiydi," desinler, "kimi zaman sıcacık, kimi zaman kaya gibi sert."
İnsana yakışır sevmek, sevmekse adam gibi sevmek,
Gidiyorsanız, ardınızdan küfür ettirmeyin sakın,
Susuyorsanız, sizinle susanlara akın.
Kuyruğuna bastıklarınız kırılacakmış, kırılsın nasipleri böyleymiş,
Egolarını beslemedikleriniz düşman kesilecekmiş, kesilsin,
Önemli değilmiş.
İnsan olanda kuyruk olmaz, buna takılma,
Devam et yaşamaya, doğruluğunla, asla sapma.
Vasiyetimdir sonuna gelince ömrümün,
Doğum vaktim geldiğinde,
En sevdiğim satıra gömün beni, gönlümdeki derin.
İnsan birbirini uzaktan izlemeye devam ederken,
Herkes kanar hiç ummadığı yerden derken,
Kürdan ucu kadar da olsa,
Değmez derler yangını uzaktan izleyenler,
Değer dostum, değer,
Hak edene hak edilen değer.