O kadar mutsuzum ki...
beyhude yere uğraşamam mutlu olayım diye
mutsuzsam mutsuzumdur ne yapılabilir...

Öyle bedbahtım ki...
numara yapamam yalan söyleyemem
gülemem gülümseyemem...

Öyle acı çekiyorum ki
zaten acı yarıştırıyor herkes
sus diyor bana daima içimdeki ses...

O kadar umutsuzum ki...
insanların değişmeyeceği bir gerçek
değişeceğini zannetmekle ömür bitecek...

O kadar ıssızım ki...
birisi yanıma gelse hatta çok sevse
mağaramda inleyeceğim...

O haldeyim bilmiyorum neyim...
adım kararsız soyadım ahmak
yıkılırım isterken ayağa kalkmak...

Mutsuzum umutsuzum desteksizim
hakkım yenir kıymetsizim çıkmaz sesim
gülüşüm kesilir su gibi elektrik gibi,nasipsizim...

Nasıl da mutsuzum böyle Allahım
yuhum Allahın cezasıyım eyvahım
kendime doğrudur bedduam ahım...

Evin görünmeyen çocuğuyum
istenmeden dünyaya gelenim
lakin bir takma tebessüm edenim...

Herkese koşamıyorum artık
aynı şeyi söyleyince azar yiyorum ben
yanımdaki söyleyince takdir görüyor hemen...

Koştum karşılık beklemem ha
sevdim, sevsinleri istemem ha
döksem içime dolan gözyaşı selimi Allaha...

Sesimi yükseltmem diyor sesini yükseltirken
ne dese aynısını birebir yapar iken
gönlüm bitap,diyor kalbime biraz daha tüken...

Çok mutsuzum gerçekten
şiirime itiraf ediyorum aman duymasınlar
istemiyorum artık,gizli halimi anlamasınlar...

Ne zor şeymiş kendin mutsuzken
mutluluk dağıtmak eksi bakiyenden
canındanmış kanındanmış sarf edilen...





Gülhan Çeliktaş