geçenlerde biri "yaşlanma belirtileri" adı altında şöyle bir söz paylaşmıştı:
"yalnız kalma isteği, kendi kendine yetmek, boş öğütlere sabırsızlık, yüksek sese tahammülsüzlük, sonunu gördüğün iletişime hiç başlamama isteği" demişti ve bu hissettiğim duygularla da çok örtüşen, buna yakın benzer ifadelerdi özellikle son iki cümle için 'aynen de öyle' demiştim içimden.

Herkesin gelgitli ruh halleri olur, buna da 'eyvallah canın sağolsun' der geçeriz, halden de anlarız, kendim için de söylüyorum aynı şeyi, kendimi de eleştirdiğim oluyor sık sık. Hiç kimse dört dörtlük değil, insanız hatalarımızla, yanlışlarımızla, kusurlarımızla...Herkes aynı şeyleri düşünüp söyleseydi, birbirinin kopyası gibi hep bir ağızdan aynı basmakalıp sözleri sarf etseydi her gün hayat sıkıcı ve çekilmez olurdu heralde...Ama biz nedense; zaten günden güne zorlaşan, kısır bir döngünün içinde sıkışıp kalan ve çoğu şeyin hakkından doğru dürüst gelememenin verdiği baskı ve eziklikle; bu hayatı daha da zorlaştırıp, zindan ediyoruz. Ve en korkucu da bazılarının bunu bile isteye kasıtlı yapıp, sağa sola sataşıp keyif duyması, kinini kusup rahatlaması...Böylelerini zaten kendi haline bırakmak lazım, bu kafayla ne bi şeyi tartışmak istersin ne de konuşmak gelir içinden...Normal bi dille konuşabilsek zaten hiçbir sorun yok, her şeyi tartışabiliriz.

Ne yazık ki o narin kırmızı çizgiyi aşıyoruz, birbirimize olan saygımızı da yitiriyoruz böylece...

Eskiden sevdiğim birkaç arkadaş vardı gelirlerdi duvara, saatlerce bir konu hakkında konuşur, bazen o konu ertesi güne de kayar ve devam ettirip gärüşlerimizi paylaşırdık. Son derece mütevazi, saygılı ve ince ruhlu, kalpleri tertemiz adamlardı. Hepsinin kişiliği oturmuş, çocukla çocuk, kadınla da kadın olabilen, insanların dertleriyle yakından ilgilenen, yerine göre haklarını savunup sahip çıkan ve bundan hiç gocunmayan, aksine seve seve tüm kalbi ve samimiyetiyle yüreğini ortaya koyan insanlardı.

Şimdi ise bu bahsettiğim duyguları seninle ya da senin gibi kendime yakın gördüğüm sayılı birkaç arkadaşla sadece paylaşıyorum. Ben de duvar örüyorum artık, girişte alıntıladığım söz gibi sonunu tahmin ettiğim diyaloglara hiç girmiyorum. Yalnız kalma isteği o noktada kendini belli ediyor.

Bu anlamda kendi adıma çok teşekkür ediyorum sana, her zamanki anlayışlı ve duyarlı yaklaşımına, kalbinin hiç tükenmeyen güzelliğine sevgi ve selamlarımı gönderiyorum canım benim.

Selam olsun insan olanlara
ve dönen dünya onların armağanı

yürek var olsun ,,,

Duyguların satranç oynayarak varlığını sürdürebildiği zamanlar.
Kuşatılmış gerçekliğimizle başkaldıranlar konvoyuna katıldık;
sözle, şiirle ve kalemle. İnsanları iyi yapan bu sanırım.

Selam ve saygılar sevgili Tüya.