“SANCAKLAŞIR BİR SİNAN!..”
Bilir misin can verip, ölmeyen son Kürşad’ı?!.
Ateş saçar nalından, şahlanırken kıratı!..
Tenler toprak olur da, çağ aşar, kimi ruhlar…
Sinan olur görünür, Oğuzhan’dır fıtratı!..

Türk’ün soylu yiğidi, Ötüken’dir mayası…
Uğruna baş koyduğu, Türk’ün Turan Davası…
“Vahşiler,” pusu kurmuş, Gök Yeleli Bozkurt’a,
“Ölüme gülümsüyor, Hak’kın Aslan Hamza’sı!..”

Bozkurt postlu sırtlanlar, kurt avlar gecelerde,
Bekler binlerce mankurt, karanlık köşelerde…
Sırtlanların bitmeyen, mevsimi mi yaşanan?!.
Aklım takılı kalır, meçhul bilmecelerde…

Mankurtlaşan sırtlandan, beklenir mi din iman?
Kutlu bir cuma vakti, koparıldı genç fidan!..
Toprağa düşer sanma, can verse de yenilmez,
Tarihlere yön verir, “sancaklaşır bir SİNAN!..”

Körüklenip, harlandı, “Ergenekon’da ATEŞ!..”
Türk’ün Tuğrul Kuşunu, katlettim sanır kalleş!..
Bir Sinan can verirken, dirilir nice Sinan…
Kaç hilal aydınlatır, batar iken bir güneş!..

Bir kan kızıllığına, yaslı uyandı şafak,
Sarılmış şehidime, can verdiği, Al Bayrak!
Son veda çağrısıyla, açıldı Arş-ı Ala!..
Rahmet oldu bozkurtlar, yağdılar, sağnak sağnak!..

Türk’ün aydınlık yüzü, ATATÜRK’ün neferi,
Şehit oldu gidiyor, kutlu olsun seferi!..
Şahlanan kıratıyla, son kez bakıp geriye,
Bir bozkurt selamıyla, müjdeliyor zaferi!..

Toroslar’ın dumanı, Ulus Dağın çırası…
Her çoban ATEŞ’iyle, canlanır hatırası…
Orhun’dan taşan sular, coştururken Gediz’i,
Dirilen dev Bozkurt’un, kırılır prangası!.

Bu mudur ahde vefa, bu mu verilen emek?
Şana mı dokunuyor, bir taziye dilemek?
Bir yiğidin vuslatı, çıkartır foyaları,
Kimi katran karası, kimisi bilmem ne renk!..

Kirli yüzler görünür, iner bir maske gibi,
Millet verir cevabı, okkalı fiske gibi!..
Dokuz başlı Bozkurt’u, çakala boğduranlar,
Tarihin sayfasına, düşer bir leke gibi!..

Yürekleri yırtıyor, “baba!” Diyen feryadı!..
O masumun ahıdır! Yıkar tüm saltanatı!..
Biter sırtlan mevsimi, sonsuz baharlar gelir…
Yeri, göğü Yaradan, gözetir kainatı!..
07/01/2023 Muhittin KOÇ