Bir kız çocuğu tanıdım.
Baba sevgisinden yoksun.
Babasına hasret.
Ona muhtaç.
Ama anlamadı, babası.!
Bilemedi,
Kızıznın ne kadar düşkün olduğunu.
Nereden bilecekti ki.!
Para hırsı kör etmişti,
Gözlerini.
Babalık nedir.?
Sorarım size.!
Babalık, yedirip içirmek mi.?
Babalık, giydirip süslemek mi.?
Yoksa, okutmak mı evlâdını.
Babalık, sevgi işi.
Emek işi,
Zor zanaat.

Güzel bir şiir okurken, gözyaşlarını tutamıyorsa insan. Bil ki o şiirin içinde, Hüzünlerin harman edildiği duyguların çağırılıp da cevap alamayışının özlemlerinin birikimi olan o minicik mutluluğun, çokmu pahalı olduğunu, bu dünyada bulunamıyacağı için mi verilmediğini düşünüp ağlayan minik gözler, sevgi harelerinden yoksun kalmış gözlerden sevgi ışığı dilenen, bir parca gülümseme de mi yoktu.? Yüce Yaratanın berzâh aleminde ruhları yarattığında, ruhun gıdası olarak sevgiyi yarattı. sevgiyle beslenecek olan bu ruh, gıdasından yoksun bırakılmışsa eğer, Mahşerde, mizanda teraziye konulacak olan bu sevgisini vermeyip de, bencil bir şekilde kendisine ayıran sorumlulara ; Hiç olmazsa sende olan bu sevginin zekâtını da mı vermedin diye sorulacak. Mahkeme-i kübrâ da , seri-ül hisab olan Yüce rabbim hesapları çabuk görendir. Kutlarım, güzel bir şiir ve hüzün yüklenmeme sebeb olan ve bir o kadar da duygulandıran şiirini. Saygılarımla Allaha emanet ol.