insanlar sabrederek,mucizeleri bekler.
Herkes kendi evinde, eski günleri anar.
Ölüm ve hastalıklar,dertlere bin dert ekler.
Mutlu insan kalmadı,baktıkça yaram kanar.

Güvenme mala mülke hepsi burada kalır.
Tuz basarsan üstüne, acın yarada kalır.
Haksızları dışlarken , haklı arada kalır.
Giysilerin kalmazsa, eskilerini onar

Ayrı alemde yaşar, ailenin fertleri.
Ebeveyin dardadır,tükenmiyor dertleri.
Taze ekmek isterler,çöpe gider sertleri.
Aç kalan serçecikler,ziyafetlere konar.

Su gibi para harcar, ana baba elinden.
Sunulanı beğenmez,hoşnut olmaz halinden.
Nasihati dinleyen gider doğru yolundan.
Yoksul insan, şükreder, aşına ekmek banar.

Kolay mı ev geçimi,karşıdan kimse bilmez.
Gül gibi canlı yüzler,durup dururken solmaz.
Helalinden kazanır , dost tuzağına gelmez.
Bazı evler sıcacık,fakir soğuktan donar.

Yüce Rabbin adıyla, masum cana kıyarlar.
Karanlık vicdanlılar , insanları soyarlar.
Namus sözü verip de kavilinden cayarlar.
Manidardır selamı,seni çok zengin sanar.

Çılgınca yaşadığın garip dünya yalandır.
Allahın rızasını almak sana kalandır.
İyi insan cennetten,nasibini alandır.
Günah sahibi olan,kızgın ateşte yanar .

Şuracıkta oturmuş,bir garip şair ağlar.
Sesine cevap verir,karşıda yüce dağlar.
Sararmış solmuş güller dereler yosun bağlar
Bir gün zaman değişir,ördekler gölde yunar.

Ülkü Ahıska.
Fonaki resim kendi çalışmam