Tanıdığım bir hüzün tutkunu var:) ama aslında hepimiz hüzün tutkunuyuz. Yaralarımıza sıkı sıkı sarılıyoruz, sarmak yerine...

Harikasın!

Sevgilerimle...

Buyrun efendim sizi kendimle tanıştırayım:

...........................

bir kolu sürekli yerinden çıkıp duran oyuncak bebekler gibiydi ruhum
tamamlamaya çalıştıkça eksik parçamı
sanki hiçbir zaman o bedene ait değilmiş gibi
tutunmaya çalıştığım her yerime yabancı kaldım
ve
ben her çaresiz denememde
bir bütün olmayınca yeniden
ağlayan o çocuğun iki hıçkırığı arasındaki sonsuzlukta öylece kalakaldım

tüm olanaksızlıkların olasıca hale gelmiş yenilgilerinde şaşkın
tüm açık yolların kapanası trafiğinde sıkkın
tüm kalabalıkların batasıca yalnızlığında mahkum kalmış gibi
bir hüzün tutkununun
saplantılı algısının ötesine de geçemedim

kısacası
sekteye uğramayan her taşın defalarca düştüğü baş ...

................................

Zaman zaman ve hatta çok sık içine düştüğüm, neden, nasıl olduğunu bilmediğim, anlamlandıramadığım beni anlatmış dizeler.
Belki de bir çok kişi için geçerlidir bu durum ama işte bizim anlamlandıramadığımızı anlamlandırmak da ayrı bir yetenek.

nesildaşolduğukadaryuikudaş kardeşimi kutluyorum.,

Sonsuz saygımla...