Dünya ağacının minicik bir umut dalıydı hayatım
Dalda tomurcuk tuttu hadsiz baharlarım
Gün doğdu ağaca, ben çiçek açtım
Gece oldu sonra, içine kapandı yapraklarım
Gel vakit git vakit, tomurcukken yemiş tuttu hayatım
Yeşilin en koyusundan yapraklar sardı beni içine
An geldi büyüdüm, yetmez oldu yüreğime yapraklar

Güneşin harında kavrulan yemişe döndü hayatım
Kavruldum yandı yürek, içime çektim nicesinden acılar
Savruldum kayboldum, dünya denen ıssız ağaçta
Umut dalındaki hayatım, dem tuttu bu çetin yolculukta
Piştim ben, yemiştim dalımda piştim
Sert kabuktu gönül, yumuşacık yemişe döndüm
Her acıyla daha bir olgunlaştım sanki
Sonunda en tatlısından, bir yemiş oldum ömür tarlasında

Sonunu ıskalamış hayat zindanında
Ömür gönülde eksik kaldı, tadım damakta ziyafet
Hayrı var olan ömrün, demi nece felaket
Olgunluk bu olsa gerek
Ömür acıyla tatlanan bir yemişmiş demek
O vakit, duyan duymayan kalmasın dostlar
Yemiştim, piştim ben
Tat tuttum, oldum ben
Ve an geldi, dalımdan düştüm ben

10.01.2016 - 14.01.2016