Uzun yıllar olmuştu görmeyeli.
Misketlerimi kaybettiğimde yüz yüze,
annemi babamı kaybettiğimde de içimde konuşmuştuk,
teselli etmişti.
Sevmiştim rahatlatan, huzur veren yanını.
Denizler sütlimanken,
etrafımı saran bu devasa dalgalar neden?
Yaprak bile kıpırdamıyor oysa,
İçimde kopan fırtınalar neden?
Onca kırgınlık, onca acılar,
sessizce,
kuytu bir köşede ne yapacağını bilmeden oturan
bu kararsız şaşkınlığım neden?
Böylesine karmaşık bir anda,
kapılıp gittiğim akıntının tınısına kulak kabartmaya çalışırken çıkıverdi karşıma.
Eski dost replikleri kümelenmiş cümlelerle,
konuşmaya başladık yine gözyaşımla.
Dinledi, dinledi, dinledi..
Uzaktan,
işgüzar bir ses homurdandı,
deli galiba.
İnsanım dedi iç sesim gülerek.
Dalgalar uzaklaştı, fırtınalar duruldu,
saklandığı kuytudan çıktı şaşkınlığım.
Ben gidiyorum artık dedi gözyaşım.
Seni gördüğüme sevindim dedim rahatlamış olmanın sevinciyle.
Gülümseyerek,
ben de dedi iki damla..

Çınar GÖLE
24.03.2019