Kara Yürekİnsan hayatında bir ömür Yıllar geçmiş dediğin bir o kadar uzun Ama aslında bir o kadar kısa Her ne kadar kendince yine kendi üslubunda Yaşanmışlıklarını bana anlatırken acısıyla Az da olsa tatlısıyla söylemlerin Belli bir zaman diliminden sonra dinlerken seni Ben seni bana anlatan sen oldum sen farkına varmasan da Ve anladım ki insanlara yüreğini öyle bir sermişsin ki Her defasında aldığın darbeler seni nerelere sürüklemiş Sen ilk başlarda her defasında sendelemiş Bazen yerlerde sürüklenmiş olsan da bir şekilde Yine yeniden ayağa kalkmayı başarabilmişsin Ama bununla birlikte ne acıdır ki hissettirdiğin İnsanlar yüreğine öyle çok pençe atmış ki Kötülükten bir haber yüreğini yine kendi ellerinle Tertemiz duygulardan arındırırcasına Zindan gibi kapkara hale dönüştürmüşsün Öyle ki sana uzanan her el bir ateş parçası Ya da eline verilen pimi çekilmiş bir bomba misali Hal böyle olunca dipsiz bir kuyu gibi Yüreğinin derinliklerinde kalmış iyiliğe Ve güzelliğe yaşama dair olan tüm kırıntılar Kızmıyorum sana ...kızamam da... Aldım elime bir kürek dermanım kalmasa da Kazıyorum çünkü hazine orada biliyorum Kazdıkça da hani derler ya Bir ben var bende benden içeri Evet bir sen var sende senden içeri İşte ben o seni bulmaya geliyorum İşim zor biliyorum ama yılmıyorum İnsanların kararttığı yüreğinin katranını Tek bir insan olarak tırnaklarımla da olsa Kazıyıp içindeki asıl seni özgürlüğüne Kavuşturmaya çalışıyorum Ne zaman ki bunu başaracağım İşte o an seninle birlikte bende huzura kavuşacağım... |