Ne zaman adını ansam,
Bir yıldız düşer gökyüzümden,
Bir çiçek daha solar,
Gönül bahçemden.
Güneşim benden saklanır.
Yüreğimde fırtına kopar,
Her yer kararır.
O an içime bir hüzün çöker,
Yüreğim sicim gibi gözyaşı döker...
Gel gör ki,
Sorana bir şey diyemem.
Neden bu hale geldiğimi,
Hiç kimseye söyleyemem...

Ne zaman ortalıktan el ayak çekilse,
Kendimle baş başa kalırım...
Her şeyden ve hatta,
Kendimden bile korkarım...
Kalbim sıkışır,
Istırabım başlar,
Yağmurlarım sel olur,
Irmaklarım taşar,
Tüm bendlerim yıkılır,
Kıyametim kopar.
Kendi kederimde boğulurum,
Bir el tutup beni kurtarsın isterim,
Ama uzanan hiç bir eli tutamam,

Ne zaman gittiğini hatırlasam,
Başka her şeyi unuturum.
Çünkü kalbimi ancak öyle avuturum.
Sonra bir tenhaya çekilir,
Saçlarımı yolarım.
Varlığında ölümden korkmayan ben,
Yokluğunda yaşamaktan korkarım...
Seninleyken acılara meydan okuyan ben,
Sensizlikte şifa bulmaktan bile utanırım.
*
Keşke, keşke şimdi kapım açılsa,
Ardından bir gölge belirse,
Ve usulca bana doğru ilerlese,
Alsa bendeki canı,
Tutup sana getirse.
Yokluğundaki yokluğumu bitirse...
Ah sevgili ah,
İnan hiçbir yürek dayanmazdı,
Sensizlikteki halimi görse...
İnan ölüm bile acırdı,
Sensizlikteki beni bilse...

Celal BAHAR - (sevimsizadam)